Santos FC: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Regel 45:
[[File:1955_-_santos_f.c..jpg|left|thumb|200px|Kampioenenelftal van 1955.]]
Met de komst van trainer [[Luís Alonso Pérez|Lula]] ging het gestaag omhoog met de resultaten van de club. Met het nieuwe talent [[Emanuele Del Vecchio]] in de rangen eindigde de club in [[Campeonato Paulista 1954|1954]] op een derde plaats. Een jaar later streed de club helemaal mee om de titel. Op de voorlaatste speeldag konden ze kampioen worden, maar rechtstreekse concurrent Corinthians ging in Santos met 2-3 winnen en stond zo op slechts één punt van de leider. Op de laatste speeldag kon de club wel winnen en won zo de eerste titel in twintig jaar, Del Vecchio was met 23 goals topschutter van de competitie. Ironisch gezien leed de club tegen [[Associação Portuguesa de Desportos|Portuguesa]] wel de zwaarste nederlaag van het seizoen, 8-0. Het jaar erop eindigde de club gelijk met São Paulo en speelde een finale, die het met 4-2 won. Buiten Del Vecchio waren ook [[Augusto Vieira de Oliveira|Tite]], [[Agenor Gomes|Manga]], [[Zito]], [[Jair da Rosa Pinto|Jair]], [[José Macia|Pepe]] en [[Paulo César Araújo|Pagão]] belangrijke spelers voor de club. 1956 was ook het jaar dat voormalig voetballer [[Waldemar de Brito]] het toptalent [[Pelé]] ontdekte. Hij maakte op 15-jarige leeftijd zijn entree bij het eerste elftal en zou uitgroeien tot 's werelds meest legendarische speler. In 1958 maakte hij als vaste waarde deel uit van het team dat na één jaar onderbreking opnieuw de staatstitel kon veroveren. Met 58 goals verbrak hij alle topschutterrecords, een record dat nog steeds stand houdt. Datzelfde jaar begon ook de veertienjarige [[Antônio Wilson Vieira Honório|Coutinho]] voor de club. Een jaar later eindigden Santos en Palmeiras beiden eerste en kwamen er testwedstrijden, na twee keer gelijk won Palmeiras de derde wedstrijd en won zo de titel. Van 1960 tot 1962 werd de club drie keer op rij kampioen. In 1963 won Palmeiras de titel, met veertien punten voorsprong op derde plaats Santos. In de jaren zestig was de club met spelers als [[Ademir da Guia|Ademir]] en [[Olegário Tolói de Oliveira|Dudu]] één van de enige die weerwerk konden bieden tegen het machtige Santos. De volgende twee jaar werd de titel wel weer binnen gehaald. In 1967 eindigden Santos en São Paulo samen op de eerste plaats, er volgde een play-off tussen beide clubs en [[Jonas Eduardo Américo|Edu]] en [[Toninho Guerreiro]] schonken Santos de overwinning en zo de titel. De volgende twee seizoenen kon de club opnieuw de titel veroveren. In [[Campeonato Paulista 1970|1970]] eindigde de club op de vierde plaats, het was al van in de jaren vijftig geleden dat de club buiten de top drie eindigde. In 1973 won Santos het eerste toernooi en plaatste zich zo voor de finale tegen
Na nog wat subtopplaatsen liep het in [[Campeonato Paulista 1976|1976]] volledig mis. Na de eerste fase was Santos niet eens bij de top twaalf en werd zo al vroegtijdig uitgeschakeld. De heropstanding volgde twee jaar later al toen de finale om de titel gehaald werd tegen [[São Paulo FC|São Paulo]]. Santos won de eerste wedstrijd en speelde in de tweede wedstrijd gelijk, nadat São Paulo de derde wedstrijd won werd er een verlenging gespeeld. Indien de verlenging geen winnaar aanduidde was de club met het beste resultaat in de competitie de kampioen. Het bleef 0-0 waardoor Santos vijf jaar na de vorige titel opnieuw aan de top stond. Twee jaar later stond de club opnieuw in de finale tegenover São Paulo en werd nu in beide wedstrijden gevloerd door [[Serginho Chulapa]]. In 1983 zou Serginho voor Santos komen spelen en een jaar later was hij het ook die Santos een nieuwe titel schonk in de finale tegen Corinthians. Nu was ook de nasleep van de gloriedagen voorbij, het zou nog enige tijd duren vooraleer Santos opnieuw kon schitteren. Pas in [[Campeonato Paulista 2000|2000]] kon de club zich nog eens voor de finale plaatsen, tegen São Paulo. Na een 1-0 nederlaag werd het terug 2-2 dankzij goals van [[Dodô]] en [[Freddy Rincón|Rincón]].
Regel 52:
===Nationaal niveau===
In 1959 werd de [[Taça Brasil]] voor het eerst georganiseerd. Voor het eerst zou Brazilië een officiële landskampioen hebben en als staatskampioen van 1958 mocht Santos aantreden. Omdat de competitie van São Paulo als één van de sterktste van het land gezien werd mocht de club meteen in de halve finale aantreden, waar [[Grêmio Foot-Ball Porto Alegrense|Grêmio]] gewipt werd. In de finale speelde de club tegen [[EC Bahia|Bahia]] en verloor de heenwedstrijd met 2-3. De terugwedstrijd werd met 2-0 gewonnen maar het aantal doelpunten telde in deze tijd niet en er kwam een derde wedstrijd die door Bahia met 3-1 gewonnen werd. Twee jaar later volgde een nieuwe deelname. [[Gylmar dos Santos Neves|Gilmar]], de wereldkampioen van 1958 en sterspeler van Corinthians werd nu doelman voor Santos. De club mocht opnieuw in de halve finale starten en gaf daar [[America FC (Rio de Janeiro)|America]] een pak rammel. In de finale wachtte opnieuw Bahia. In [[Salvador (stad)|Salvador]] werd het 1-1 gelijk en in de terugwedstrijd werd het 5-1 voor Santos dankzij drie goals van Pelé en twee van Coutinho. Het jaar erop mocht de club dan aantreden in de [[Copa Libertadores]]. Nadat de groepsfase gewonnen werd zette de club het Chileense [[CD Universidad Católica|Universidad Católica]] opzij en plaatste zich zo voor de finale tegen het Uruguayaanse [[CA Peñarol|Peñarol]]. Nadat beide clubs een wedstrijd wonnen, kwam er een derde beslissende wedstrijd die Santos won met 0-3. Door deze overwinning mocht de club ook de [[Wereldbeker voetbal 1962|intercontinentale beker]] spelen tegen het Portugese [[SL Benfica (voetbalclub)|Benfica]] van zwarte parel [[Eusébio (voetballer)|Eusébio]]. Thuis werd het 3-2 en in [[Lissabon]] haalde de club flink uit, na iets meer dan een uur hadden Pelé en Coutinho al de 0-4 op het bord gezet. Na de 0-5 van Pepe kon Benfica wel nog twee keer scoren. Later dat jaar trad de club opnieuw aan in de Taça Brasil en versloeg in de halve finale [[Sport Club do Recife|Sport do Recife]]. In de finale wachtte het sterke [[Botafogo FR|Botafogo]]. Na een nipte 4-3 overwinning won Botafogo de terugwedstrijd met 3-1 dankzij sterkhouders [[Waldir Cardoso Lebrêgo|Qurentinha]] en [[Amarildo Tavares da Silveira|Amarildo]]. De derde, beslissende wedstrijd, werd eveneens in het [[Maracanã (stadion)|Maracanã]] in Rio gespeeld. Na 24 minuten opende [[Dorval Rodrigues|Dorval]] de score en Pepe, Coutinho en Pelé maakten het af, een 0-5 vernedering voor Botafogo en een tweede opeenvolgende landstitel voor Santos. De spelers van Santos waren ook internationaal succesvol voor hun land. Samen met de spelers van Botafogo waren zij de grondleggers voor de WK-eindwinsten in 1962 en 1970 en in twee wedstrijden, tegen [[Duits voetbalelftal|West-Duitsland]] en [[Engels voetbalelftal|Engeland]] stonden zelfs acht Santos-spelers in de basis.
In de [[Copa Libertadores 1963]] was Botafogo opnieuw de tegenstander in de halve finale en ook hier kregen de Carioca's een zware nederlaag aangesmeerd, 0-4. In de finale tegen het Argentijnse [[CA Boca Juniors|Boca Juniors]] zetten Coutinho en [[Antônio Lima dos Santos|Lima]] al na een half uur de 3-0 op het bord. [[José Sanfilippo|Sanfilippo]] kon wel nog twee keer scoren en opende ook in de terugwedstrijd de score, maar na de gelijkmaker van Coutinho bezorgde Pelé in de 82ste minuut ook hier een tweede opeenvolgende titel. In de [[Wereldbeker voetbal 1963|intercontinentale beker]] trof de club dit jaar [[AC Milan]], dat in [[Stadio Giuseppe Meazza|San Siro]] met 4-2 won, waaronder twee goals van voormalig Botafogo-ster Amarildo. De terugwedstrijd werd met dezelfde cijfers door Santos gewonnen waardoor er besloten werd om twee dagen later opnieuw een wedstrijd gespeeld werd. [[Dalmo Gaspar|Dalmo]] scoorde in de 31ste minuut via een strafschop het enige doelpunt voor Santos waardoor ook hier voor de tweede keer op rij gezegevierd werd. Hoewel dat jaar wel niet het Campeonato Paulista gewonnen werd mocht de club wel nog vieren in de Taça Brasil. Daar trof de club alweer Bahia in de finale en na de heenwedstrijd (6-0), was de titel eigenlijk al binnen. Ook de terugwedstrijd werd gewonnen.
Regel 60:
In 1967 werd met het [[Torneio Roberto Gomes Pedrosa]] een tweede competitie opgericht, die een landskampioen opleverde. In tegenstelling tot de Taça, waaraan de staatskampioenen mochten deelnemen, mochten hier enkel de sterkste teams uit de sterkste competities deelnemen. Het Torneio Rio-São Paulo werd uitgebreid met clubs uit de sterkste competities zodat het niveau een stuk hoger lag dan bij de Taça, die nog tot 1968 zou bestaan. In de tweede editie kon de club met onder andere [[Clodoaldo Tavares de Santana|Clodoaldo]], [[Jonas Eduardo Américo|Edu]] en [[Abel Verônico|Abel]] de titel veroveren en met 18 treffers was Toninho Guerreiro de topschutter van de competitie. Net als na de vorige titel zat er ook nu geen deelname in voor de Copa Libertadores omdat dit kalendergewijs niet te combineren was met de voorbereidingen voor het [[Wereldkampioenschap voetbal 1970|WK 1970]]. De volgende twee seizoenen werd de club telkens in de eerste fase uitgeschakeld, er kwam een einde aan de hoogdagen van de club, hoewel de club wel nog drie keer op rij de staatstitel won eind jaren zestig.
In 1971 werd de competitie afgevoerd en vervangen door een nieuwe competitie, de huidige [[Campeonato Brasileiro Série A|Série A]]. Tot midden jaren tachtig namen hier ook de staatskampioenen aan deel samen met de sterkste teams, waardoor er vaak meer dan veertig clubs in de hoogste klasse speelden. In [[Campeonato Brasileiro Série A 1974|1974]] eindigde de club op de derde plaats echter kon de club de daaropvolgende vier seizoenen niet eens de top twintig halen. In 1979 weigerde Santos, samen met nog enkele teams uit de staat São Paulo om al in de tweede fase van de competitie aan te treden in plaats van de derde. Toen de voetbalbond hun verzoek niet inwilligden besloten ze niet deel te nemen waardoor 1979 het enige seizoen zonder Santos is in de geschiedenis van de Série A. Na één seizoen keerde de club terug en eindigde drie keer in de top tien. In [[Campeonato Brasileiro Série A 1983|1983]] bereikte de club voor het eerste de finale om de titel tegen [[CR Flamengo|Flamengo]]. In de heenwedstrijd zorgden [[Edvaldo Oliveira Chaves|Pita]] en Serginho Chulapa voor een 2-1 overwinning, maar in Rio werd het 3-0 waardoor een nieuwe landstitel verloren ging. Door het goede resultaat mocht de club wel nog eens deelnemen aan de Copa Libertadores, maar werd daar laatste in de groepsfase. Na nog een negende plaats het jaar erop zakte de club terug weg naar de middenmoot. In 1988 werd de [[Supercopa Sudamericana|Supercopa Libertadores]] ingevoerd, een competitie die tot 1997 gespeeld werd en waar de ex-winnaars van de Copa Libertadores aan deelnamen, zodat de club wel elk jaar een internationale competitie speelde. Het duurde echter tot 1996 vooraleer de club hier een keer brokken kon maken en de halve finale bereikte, waar ze verloren van [[CA Vélez Sársfield|Vélez Sársfield]]. Een jaar eerder was de club nog eens vicekampioen geworden in de competitie, waar ze de finale verloren van Botafogo. In [[Campeonato Brasileiro Série A 1998|1998]] verloor de club pas in de halve finale om de titel van Corinthians en won dat jaar ook de [[Copa CONMEBOL]] tegen [[CA Rosario Central|Rosario Central]]. Een jaar eerder won de club het Torneiro Rio-São Paulo. Na enkele teleurstellende plaatsen kon Santos in 2002 opnieuw de finale om de titel bereiken, tegen Corinthians. [[Alberto Luiz de Souza|Alberto]] en [[Renato Dirnei Florêncio Santos|Renato]] zorgden voor een 2-0 overwinning in de heenmatch. In de terugmatch opende [[Robinho]] de score, maar daarna kwam Corinthians op 2-1 voorsprong, maar Eleano an [[Leonardo Lourenço Bastos|Léo]] zorgde nog voor een 2-3 overwinning. [[Alex Rodrigo Dias da Costa|Alex]] en [[Diego Ribas da Cunha|Diego]] waren enkele andere waardevolle spelers die de titel binnen haalden sinds 1968. Het volgende seizoen trad de club opnieuw aan in de Copa Libertadores waar ze groepswinnaar werden. In de volgende rondes werden [[Club Nacional de Football|Nacional]], [[Cruz Azul]] en [[Independiente Medellín]] verslagen en in de finale trof Santos het Argentijnse Boca Juniors. Santos verloor beide wedstrijden en greep naast een nieuwe titel. In de Série A deed de club het wel goed, al eindigde het met 13 punten achterstand op Cruzeiro op de tweede plaats.
==Erelijst==
| |||