Santos FC: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Regel 45:
[[File:1955_-_santos_f.c..jpg|left|thumb|200px|Kampioenenelftal van 1955.]]
Met de komst van trainer [[Luís Alonso Pérez|Lula]] ging het gestaag omhoog met de resultaten van de club. Met het nieuwe talent [[Emanuele Del Vecchio]] in de rangen eindigde de club in [[Campeonato Paulista 1954|1954]] op een derde plaats. Een jaar later streed de club helemaal mee om de titel. Op de voorlaatste speeldag konden ze kampioen worden, maar rechtstreekse concurrent Corinthians ging in Santos met 2-3 winnen en stond zo op slechts één punt van de leider. Op de laatste speeldag kon de club wel winnen en won zo de eerste titel in twintig jaar, Del Vecchio was met 23 goals topschutter van de competitie. Het jaar erop eindigde de club gelijk met São Paulo en speelde een finale, die het met 4-2 won. Buiten Del Vecchio waren ook [[Augusto Vieira de Oliveira|Tite]], [[Agenor Gomes|Manga]], [[Zito]], [[Jair da Rosa Pinto|Jair]], [[José Macia|Pepe]] en [[Paulo César Araújo|Pagão]] belangrijke spelers voor de club. 1956 was ook het jaar dat voormalig voetballer [[Waldemar de Brito]] het toptalent [[Pelé]] ontdekte. Hij maakte op 15-jarige leeftijd zijn entree bij het eerste elftal en zou uitgroeien tot 's werelds meest legendarische speler. In 1958 maakte hij als vaste waarde deel uit van het team dat na één jaar onderbreking opnieuw de staatstitel kon veroveren. Met 58 goals verbrak hij alle topschutterrecords, een record dat nog steeds stand houdt. Datzelfde jaar begon ook de veertienjarige [[Antônio Wilson Vieira Honório|Coutinho]] voor de club. Een jaar later eindigden Santos en Palmeiras beiden eerste en kwamen er testwedstrijden, na twee keer gelijk won Palmeiras de derde wedstrijd en won zo de titel. Van 1960 tot 1962 werd de club drie keer op rij kampioen. In 1963 won Palmeiras de titel, met veertien punten voorsprong op derde plaats Santos. In de jaren zestig was de club met spelers als [[Ademir da Guia|Ademir]] en [[Olegário Tolói de Oliveira|Dudu]] één van de enige die weerwerk konden bieden tegen het machtige Santos. De volgende twee jaar werd de titel wel weer binnen gehaald. In 1967 eindigden Santos en São Paulo samen op de eerste plaats, er volgde een play-off tussen beide clubs en [[Jonas Eduardo Américo|Edu]] en [[Toninho Guerreiro]] schonken Santos de overwinning en zo de titel. De volgende twee seizoenen kon de club opnieuw de titel veroveren. In [[Campeonato Paulista 1970|1970]] eindigde de club op de vierde plaats, het was al van in de jaren vijftig geleden dat de club buiten de top drie eindigde.
===Nationaal niveau===
In 1959 werd de [[Taça Brasil]] voor het eerst georganiseerd. Voor het eerst zou Brazilië een officiële landskampioen hebben en als staatskampioen van 1958 mocht Santos aantreden. Omdat de competitie van São Paulo als één van de sterktste van het land gezien werd mocht de club meteen in de halve finale aantreden, waar [[Grêmio Foot-Ball Porto Alegrense|Grêmio]] gewipt werd. In de finale speelde de club tegen [[EC Bahia|Bahia]] en verloor de heenwedstrijd met 2-3. De terugwedstrijd werd met 2-0 gewonnen maar het aantal doelpunten telde in deze tijd niet en er kwam een derde wedstrijd die door Bahia met 3-1 gewonnen werd. Twee jaar later volgde een nieuwe deelname. [[Gylmar dos Santos Neves|Gilmar]], de wereldkampioen van 1958 en sterspeler van Corinthians werd nu doelman voor Santos. De club mocht opnieuw in de halve finale starten en gaf daar [[America FC (Rio de Janeiro)|America]] een pak rammel. In de finale wachtte opnieuw Bahia. In [[Salvador (stad)|Salvador]] werd het 1-1 gelijk en in de terugwedstrijd werd het 5-1 voor Santos dankzij drie goals van Pelé en twee van Coutinho. Het jaar erop mocht de club dan aantreden in de [[Copa Libertadores]]. Nadat de groepsfase gewonnen werd zette de club het Chileense [[CD Universidad Católica|Universidad Católica]] opzij en plaatste zich zo voor de finale tegen het Uruguayaanse [[CA Peñarol|Peñarol]]. Nadat beide clubs een wedstrijd wonnen, kwam er een derde beslissende wedstrijd die Santos won met 0-3. Door deze overwinning mocht de club ook de [[Wereldbeker voetbal 1962|intercontinentale beker]] spelen tegen het Portugese [[SL Benfica (voetbalclub)|Benfica]] van zwarte parel [[Eusébio (voetballer)|Eusébio]]. Thuis werd het 3-2 en in [[Lissabon]] haalde de club flink uit, na iets meer dan een uur hadden Pelé en Coutinho al de 0-4 op het bord gezet. Na de 0-5 van Pepe kon Benfica wel nog twee keer scoren. Later dat jaar trad de club opnieuw aan in de Taça Brasil en versloeg in de halve finale [[Sport Club do Recife|Sport do Recife]]. In de finale wachtte het sterke [[Botafogo FR|Botafogo]]. Na een nipte 4-3 overwinning won Botafogo de terugwedstrijd met 3-1 dankzij sterkhouders [[Waldir Cardoso Lebrêgo|Qurentinha]] en [[Amarildo Tavares da Silveira|Amarildo]]. De derde, beslissende wedstrijd, werd eveneens in het [[Maracanã (stadion)|Maracanã]] in Rio gespeeld. Na 24 minuten opende [[Dorval Rodrigues|Dorval]] de score en Pepe, Coutinho en Pelé maakten het af, een 0-5 vernedering voor Botafogo en een tweede opeenvolgende landstitel voor Santos.
Regel 52:
In de [[Copa Libertadores 1964]] werd de club in de halve finale gewipt door de latere winnaar [[CA Independiente|Independiente]]. In de Taça moest de club dit jaar al in de kwartfinale aantreden en zette daar [[Atlético Mineiro]] opzij. Nadat ook Palmeiras in de halve finale verslagen werd trof de club [[CR Flamengo|Flamengo]] in de finale. Andermaal beslechtten Pelé en Coutinho de titel al in de heenwedstrijd, het werd 4-1, na een 0-0 in Rio werd zo opnieuw de titel gevierd. In de [[Copa Libertadores 1965]] werd Santos groepswinnaar en trof dan in de halve finale het [[CA Peñarol|Peñarol]] van sterspeler [[Pedro Rocha|Rocha]]. Thuis werd het 5-4 voor Santos, maar uit verloren ze waardoor er een derde wedstrijd kwam die Peñarol won. Ook in 1965 bereikte de club weer de finale van de Taça en trof daar [[CR Vasco da Gama|Vasco da Gama]]. Het werd 5-1 thuis waardoor de terugwedstrijd ook nu overbodig was, Pelé zorgde daar voor de enige treffer. In 1966 wijzigde het concept van de Copa Libertadores en waren ook vicekampioenen welkom, hierop protesteerden de Braziliaanse teams waardoor Santos weg bleef van het strijdtoneel. In de Taça werd Palmeiras al voor de derde keer op rij in de halve finale verslagen, maar in de finale moest de club dit keer zijn meerdere erkennen in [[Cruzeiro EC|Cruzeiro]] dat de heenwedstrijd met 6-2 ging winnen. In de terugwedstrijd zorgden Pelé en [[Toninho Guerreiro]] voor een 2-0 voorsprong, maar Cruzeiro scoorde daarna nog drie keer en was zo verdiend kampioen. De Braziliaanse clubs maakten hun heroptreden in de [[Copa Libertadores 1967]], maar Santos zag af van deelname om de prestaties in de nationale competitie niet in gevaar te brengen.
In 1967 werd met het [[Torneio Roberto Gomes Pedrosa]] een tweede competitie opgericht, die een landskampioen opleverde. In tegenstelling tot de Taça, waaraan de staatskampioenen mochten deelnemen, mochten hier enkel de sterkste teams uit de sterkste competities deelnemen. Het Torneio Rio-São Paulo werd uitgebreid met clubs uit de sterkste competities zodat het niveau een stuk hoger lag dan bij de Taça, die nog tot 1968 zou bestaan. In de tweede editie kon de club met onder andere [[Clodoaldo Tavares de Santana|Clodoaldo]] [[Jonas Eduardo Américo|Edu]] en [[Abel Verônico|Abel]] de titel veroveren en met 18 treffers was Toninho Guerreiro de topschutter van de competitie. Net als na de vorige titel zat er ook nu geen deelname in voor de Copa Libertadores omdat dit kalendergewijs niet te combineren was met de voorbereidingen voor het [[Wereldkampioenschap voetbal 1970|WK 1970]]. De volgende twee seizoenen werd de club telkens in de eerste fase uitgeschakeld, er kwam een einde aan de hoogdagen van de club, hoewel de club wel nog drie keer op rij de staatstitel won eind jaren zestig. In 1971 werd de competitie afgevoerd en vervangen door een nieuwe competitie, de huidige [[Campeonato Brasileiro Série A|Série A]]. Tot midden jaren tachtig namen hier ook de staatskampioenen aan deel samen met de sterkste teams, waardoor er vaak meer dan veertig clubs in de hoogste klasse speelden.
Pas recent kent de club weer grote successen. Met een jong elftal werd Santos in [[2002]] en [[2004]] kampioen van Brazilië. Dit kampioensteam omvatte onder andere [[Robinho]], [[Diego Ribas da Cunha|Diego]], [[Leonardo Lourenço Bastos|Léo]], [[Alex Rodrigo Dias da Costa|Alex]] en [[Renato Dirnei Florêncio Santos|Renato]].
| |||