Spartacusopstand: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
bewerking |
bewerking |
||
Regel 7:
Deze machtsstrijd was in feite het resultaat van de abdicatie van keizer [[Wilhelm II van Duitsland|Wilhelm II]] en het aftreden van de kanselier prins [[Max von Baden]] op 9 november 1918, die de macht overdroeg aan [[Friedrich Ebert]] als leider van de grootste partij in het Duitse parlement. Nadat Ebert en een ander regeringslid Otto Landsberg korte tijd werden gevangen gehouden door een marine-eenheid van de opstandige divisie volksmarine in Berlijn en tegen losgeld werden vrijgelaten, gaf Ebert de opdracht aan het leger om met geweld op te treden tegen de opstandelingen. Maar toen het aantal rebellen steeds maar toenam, gaf hij opdracht aan het leger terug te keren naar de kazernes. Dit halfslachtig optreden was het sein voor de Spartacusbond om op te roepen tot revolutie. Op 25 december werd de drukkerij van het SPD-blad Vorwärts bezet door de Spartacisten. In deze gespannen situatie verliet op 27 december 1918 de links-socialistische USPD de regering-Ebert. Op 31 december 1918 werd het stichtingsproces van de KPD beëindigd.
De opstand leidde tot algemene onrust waarop algemene stakingen uitbraken. Gelijkaardige opstanden braken uit in [[Bremen (stad)|Bremen]], het [[Ruhrgebied|Roergebied]], het [[Rijnland (Duitsland)|Rijnland]], [[Saksen (deelstaat)|Saksen]], [[Hamburg]], [[Thüringen (deelstaat)|Thüringen]] en in [[Beieren]]. De
Op 15 januari 1919 werden de KPD-leiders Rosa Luxemburg en Karl Liebknecht gearresteerd in een
Doordat de onlusten in Berlijn nog niet volledig afgelopen waren, besloot de demissionaire rijkskanselier Ebert om op 6 februari 1919 het parlement te laten bijeen komen in [[Weimar (Thüringen)|Weimar]], en niet in Berlijn, om een nieuwe regering te vormen. Zij moesten het land een nieuwe, republikeinse grondwet geven. Dit gaf aanleiding tot de uitdrukking "Weimarrepubliek".
|