Voor artsen, familie en eventuele verantwoordelijke gevangenisautoriteiten is een hongerstaking een dilemma. Artsen dienen op grond van hun beroepseed altijd te helpen, de familie is bezorgd voor hun naaste, en de [[gevangenisautoriteiten]] hebben een zorgplicht voor hun gedetineerden. Anderzijds zal gedwongen behandeling of voeding vaak tegen de wil van de gedetineerde ingaan en een inbreuk vormen op de integriteit van diens lichaam.
De [[World Medical Association]] heeft in artikel 6 van de Verklaring van Tokyo uit 1975 verklaard dat een arts de behandelingsweigering van de hongerstaker moet respecteren indien deze geestelijk in staat wordt geacht een onafhankelijk oordeel te vormen over de consequentie hiervan. Een tweede arts moet bevestigen dat de hongerstaker in staat is een dergelijk oordeel te vormen. Bovendien moet een arts de hongerstaker hebben ingelicht over de consequenties van de voedselweigering. In latere verklaringen heeft de World Medical Association gedwongen voeding bestempeld als [[inhumaan]]. Deze verklaringen hebben echter geen formele rechtskracht.
De Amerikaanse [[Code of Federal Regulations]] verklaart daarentegen dat het [[Bureau of Prisons]] (de Amerikaanse gevangenisautoriteiten) verantwoordelijk is voor de gezondheid en het welzijn van de gedetineerden. Dit houdt onder meer in dat in geval van een levensbedreigende conditie de arts mag besluiten over te gaan tot medische behandeling, desnoods buiten de toestemming van de gedetineerde om. Een hongerstaker kan dus in een Amerikaanse gevangenis desnoods tegen zijn wil gevoed worden.
