Socialistisch realisme: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
k →Uitvoerende musici: linkfix |
||
Regel 94:
Sommige musici, conservatoriumleraren en dirigenten zetten zich in voor componisten of composities die tegen de officiële lijn ingingen. Velen pasten zich aan de officiële lijn aan. Voor een orkestlid was zich niet aanpassen moeilijk uitvoerbaar: hij speelt wat er op de lessenaar ligt. Bevalt dat niet dan moest hij zich bekwamen als leraar of solist. Bekende en minder bekende personen vonden hun weg naar het Westen, doken onder of vroegen politiek asiel aan. Sommige werden – met af en toe grootse media-aandacht - het land uit gezet. Enkele bekende voorbeelden zijn:<ref>Zie ook: [http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Soviet_and_Eastern_Bloc_defectors List of Soviet and Eastern Bloc defectors]</ref>
* [[Mstislav Rostropovitsj]], cellist, verzette zich in 1948 openlijk tegen Sjostakovitsj’s ontslag als compositieprofessor in [[Sint-Petersburg|Leningrad]] en [[Moskou]]. Hij werkte nauw samen met Prokofjev en Sjostakovitsj. In 1970 gaven hij en zijn vrouw, de diva van het Bolsjojtheater [[Galina Visjnevskaja]], onderdak aan de dissidente schrijver [[Aleksandr Solzjenitsyn]] waardoor zij steeds meer onder druk kwamen te staan. In 1974 emigreerden zij naar de Verenigde Staten waarna in 1978 hun staatsburgerschap werd afgenomen. Pas in 1990 trad Rostropovitsj weer in zijn moederland op.
* Ook de pianist [[Svjatoslav Richter]] had een nauwe samenwerking met Prokofjev, van wie hij de laatste vier pianosonates in première bracht. In 1945 won hij de grote wedstrijd voor uitvoerende kunstenaars uit de hele Sovjet-Unie. Vier jaar later won hij ook de Stalin-prijs en verder vele officiële en officieuze onderscheidingen van het Sovjet-regime. Toch mocht hij jarenlang niet in het buitenland optreden. Pas vanaf 1960 vertrouwde het regime hem genoeg om hem concertreizen buiten de Sovjet-Unie te laten maken. In dat jaar maakte hij zijn [[New York
* Dirigent [[Jevgeni Mravinski]] was 50 jaar lang – van 1938 tot zijn dood in 1988 - chef-dirigent van het [[Leningrad Philharmonisch Orkest]]. Hij gaf de eerste uitvoering van meerdere symfonieën van Sjostakovitsj, maar wees de première van diens 13de symfonie af. Hij leek als artiest onaangetast door het regime en sprak zich er nooit tegen of voor uit. Zijn tournees door het Westen – rond 1960 reisde hij met het orkest alle belangrijke podia van West-Europa af – werd geëscorteerd door zeker 50 KGB-officieren.
* [[Kirill Kondrasjin]] dirigeerde op de eerste [[Internationale Tsjaikovskiwedstrijd]] in Moskou in 1958 de eerste prijswinnaar [[Van Cliburn]]. Met hem maakte hij een tournee door de [[Verenigde Staten]]. Hiermee werd hij de eerste Russische dirigent die Amerika bezocht tijdens de [[Koude Oorlog]] en de eerste Sovjetkunstenaar die persoonlijk door [[President van de Verenigde Staten|president]] [[Dwight D. Eisenhower|Eisenhower]] op het [[Witte Huis (Washington D.C.)|Witte Huis]] werd ontvangen. Hij was van 1960 tot 1975 chef-dirigent van het prestigieuze [[Filharmonisch Orkest van Moskou]] en leidde de [[première]] van de zeer controversiële [[Symfonie nr. 13 (Sjostakovitsj)|13de symfonie]] ''[[Bloedbad van Babi Jar|Babi Yar]]'' van Sjostakovitsj, waarin [[antisemitisme]] aan de kaak wordt gesteld. In 1978 vroeg hij in [[Amsterdam]] politiek asiel aan. In de Sovjet-Unie zweeg men hem onmiddellijk dood door al zijn platen uit de handel te nemen en radio-uitzendingen ervan te verbieden. Hij werd een veelgevraagd gastdirigent bij West-Europese symfonieorkesten en werd vast benoemd bij het [[Koninklijk Concertgebouworkest|Concertgebouworkest]]. In 1981 overleed hij in Amsterdam.
| |||