=== Eerste overwinningen en opkomst van het ''neopanismo'' ===
Door de economische crisis die begin jaren 80 losbrak en wetswijzigingen die de rechten voor oppositiepartijen enigszins verruimden, begon de PAN in de jaren 80 te groeien. [[Pablo Emilio Madero]] haalde in [[1982]] 15,68% van de stemmen bij de presidentsverkiezingen, en het aantal PAN-zetels in de Kamer van Afgevaardigden verdubbelde in dit decennium. In [[1985]] leek de partij door te breken met een overwinning van [[Fernando Canales Clariond]] in de gouverneursverkiezingen in [[Nuevo León]], doch volgens de officiële maar waarschijnlijk vervalste uitslag won de PRI-kandidaat, ondanks wekenlange straatprotesten van PAN-aanhangers. Een jaar later gebeurde iets vergelijkbaars in [[Chihuahua (stad)|Chihuahua]]. In [[1988]] was [[Manuel Clouthier]] presidentskandidaat, en haalde 17,07% van de stemmen. In deze verkiezingen hadden de linkse partijen voor het eerst een gezamenlijke kandidaat in de persoon van [[Cuauhtémoc Cárdenas]], die waarschijnlijk de verkiezingen zou hebben gewonnen als er geen fraude was gepleegd. Omdat de macht van de PRI nu niet meer vanzelfsprekend was zocht president [[Carlos Salinas]] bondgenoten om zijn positie te kunnen behouden, zodat hij zich gedwongen zag concessies te doen aan de PAN. In [[1989]] erkende de PRI voor het eerst een overwinning van de PAN in gouverneursverkiezingen, toen [[Ernesto Ruffo Appel]] tot gouverneur van [[Neder-Californië (staat)|Neder-Californië]] werd gekozen, en twee jaar later werd [[Héctor Terán Terán]], ook uit Neder-Californië, de eerste PAN-senator.
In deze tijd kwam ook de moderne vleugel van de PAN tevoorschijn, de zogenaamde ''neopanistas'', die zich afzetten tegen het idee dat de PAN een brede centrumpartij zou moeten zijn en meer radicaal conservatief waren. Belangrijke neopanistas waren naast Ruffo Appel en Clouthier partijvoorzitter [[Luis H. Álvarez]], [[Diego Fernández de Cevallos]], presidentskandidaat in [[1994]], en [[Francisco Barrio]]. Veel neopanistas waren oorspronkelijk zakenlieden. De neopanistas worden wel vergeleken met de [[neoconservatisme|neoconservatieven]] in de [[Verenigde Staten]]. Een aantal prominente PAN-leden van het eerste uur waren echter ontevreden over deze ontwikkeling, omdat zij bang waren dat de PAN slechts een partij voor de rijken zou worden. Tegenstanders van het neopanisme vormden het 'Democratisch en Doctrinair Forum', geleid door onder anderen [[Jesús González Schmal]] en [[José González Torres]] en beschuldigden de partij ervan een elitepartij te zijn die slechts oog had voor de rijken. Sommigen meenden zelfs dat [[extreemrechts]] in de partij aan de touwtjes trok. In 1992 stapten zij uit de PAN, en een deel van deze oud-PAN-leden zou later aan de basis staan van de [[sociaaldemocratie|sociaaldemocratische]] partij [[Convergentie (Mexico)|Convergentie]].
In de jaren 90 zette de groei zich voort met meerdere [[gouverneur]]szetels in onder andere [[Chihuahua (staat)|Chihuahua]], [[Guanajuato (staat)|Guanajuato]], [[Yucatán (staat)|Yucatán]] en [[Jalisco]].
