De term ''alfabet'' wordt soms omschreven als: "een systeem waarin elk [[Teken (symbool)|teken]] of [[grafeem]] een vaste klank of klankeenheid representeert", geheel volgens de [[fonetisch schrift|fonetische]] en de [[foneem|fonematische]] principes, maar deze omschrijving klopt slechts ten dele. Hoewel veel schriftsystemen inderdaad een tot op zekere hoogte fonetische [[spelling]] kennen, is er zelden of nooit sprake van een volledige "één-op-één-relatie". In een volmaakt fonetisch alfabet zouden letters en klanken perfect in wederzijdse richting combineren: een schrijver zou de spelling van een woord altijd kunnen afleiden uit de [[uitspraak (taal)|uitspraak]] ervan, en omgekeerd zou een spreker de juiste uitspraak van een woord altijd kunnen afleiden uit de spelling.
De uitspraak van een taal verandert echter onafhankelijk van het systeem waarin de taal opgeschreven wordt.
In het Engels wordt bijvoorbeeld de lange o-klank weergegeven door "o" in potato, "oe" in toe, "ough" in though. De "o" kan echter behalve als o in potato ook klinken als oe-klank in to, als een korte o in month, als ou in tower en als stomme ''e'' in dungeon.
Spellingsystemen worden niet zelden geleend door talen waarvoor ze oorspronkelijk niet bedacht zijn. Uitspraakregels zorgen ervoor dat in letters bepaalde [[fonologie|fonologische]] contexten anders moeten worden geschreven, omdat de klank die ze eigenlijk vertegenwoordigen daar niet precies hetzelfde is. Er wordt dan – meestal boven de letter zelf – nog een extra teken gezet, het zogeheten [[diakritisch teken|diakritische teken]]: ''baño'' ([[Spaans]]: "bad"), ''misère'' ([[Frans]]), etc.
