Remi Schrijnen: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting
rv, geen beter verifeerbare bron?Versie 44917042 van 2A02:A03F:26AD:AF00:A851:14B9:6A94:6045 (overleg) ongedaan gemaakt.
Regel 26:
Schrijnen was voor de [[Tweede Wereldoorlog]] al een fervent Vlaams nationalist en lid van het [[Vlaams Nationaal Verbond]].
 
In de Waffen-SS bereikte Schrijnen de rang van [[Unterscharführer]] (overeenkomend met [[sergeant]]) in de Sturmbrigade Langemarck.<ref>Vlamingen aan het Oostfront deel 2, A. Van Arendonck ETNIKA Antwerpen</ref> Het Wehrmachtbericht van 05.08.1944 melde verkeerdelijk dat Schrijnen bij deIVe SS FreiwilligenFreiwillige [[Panzer Grenadier Brigade Nederland]] hoorde. Hij wist bij [[Narva (Estland)|Narva]] geheel alleen meerdere (tussen de 7 en 11) Russische tanks te vernietigen. Daarvoor ontving hij zijn [[ridderkruis]]. Hij droeg ook het [[Infanterie-Sturmabzeichen]] en het [[gewondeninsigne]] in Goud.
Schrijnen overleefde de oorlog en werd krijgsgevangen gemaakt. Hij werd wegens [[landverraad]] ter dood veroordeeld, maar kreeg [[gratie]] en werd in 1950 voorwaardelijk weer vrijgelaten. Hij nam in België desondanks deel aan zogenaamde 'amnestiemarsen' waarin de vrijlating van collaborateurs werd geëist. Deze betogingen eindigden regelmatig in rellen en geweld. Schrijnen verdween weer voor twee jaar achter de tralies. Later emigreerde hij naar de [[Bondsrepubliek Duitsland]]. Door dienst te nemen in het Duitse leger, was hij Duits staatsburger geworden. In rechts-radicale kringen werd Schrijnen bewonderd en kreeg hij de bijnaam 'de laatste ridder van Vlaanderen'. Dat is ook de titel van een boek dat in 1998 over hem verscheen.