Koninkrijk Sardinië: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Infobox verbeterd |
|||
Regel 86:
=== Franse tijd ===
In 1792 sloot Sardinië zich aan bij de [[Eerste Coalitie]] tegen het [[Franse Revolutie|revolutionaire Frankrijk]]. Veel royalistische Fransen (''émigrés'') vluchtten naar Piëmont-Sardinië. Hierop bezetten Franse legers Nice en Savoye in september 1792. In 1794 mislukte een Franse invasie van Piëmont.<ref>Encarta-encyclopedie Winkler Prins (1993–2002) s.v. "Victor [Savoye/Sardinië/Italië]. § Victor Amadeus III". Microsoft Corporation/Het Spectrum.</ref> Na vier jaar strijd veroverde het Franse leger onder generaal [[Napoleon Bonaparte]] het Piëmontese leger uiteindelijk in de slagen bij Montenotte (12 april 1796), Millesimo (13–14 april 1796) en Mondovi (21 april 1796, zie [[Italiaanse veldtocht van 1796-1797]]). Op 26 april riepen de Fransen de [[Republiek Alba]] uit in de bezette gebieden. Twee dagen later werd de Republiek bij de Wapenstilstand van Cherasco weer teruggegeven aan Piëmont-Sardinië. Victor Amadeus III moest het [[Verdrag van Parijs (1796)|Verdrag van Parijs]] op 15 mei tekenen, waarbij hij de Eerste Coalitie tegen de [[Eerste Franse Republiek|Franse Republiek]] verliet. Het verdrag bepaalde dat hij Nice en Savoye en de forten Cuneo, Ceva, Alessandria en Tortona aan Frankrijk moest afstaan en vrije doortocht diende te verlenen aan Franse troepen onderweg naar Italië. Zijn opvolger [[Karel Emanuel IV van Sardinië|Karel Emanuel IV]] werd in 1797 geconfronteerd met verschillende republikeinse opstanden. Als reactie liet hij revolutionairen, onder wie veel jakobijnen, executeren, hetgeen hem ongeliefd maakte. Voor het overige toonde hij weinig slagvaardigheid. Als tegenstander van de Franse Revolutie werden zijn bezittingen op het vasteland eind 1798 door Frankrijk bezet. Op
=== Risorgimento ===
|