Volksduitsers: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Labradorus (overleg | bijdragen)
Geen bewerkingssamenvatting
Labradorus (overleg | bijdragen)
Geen bewerkingssamenvatting
Regel 49:
In West-Europa hebben alleen de Duitstalige minderheden in België en Denemarken zich kunnen handhaven. Nadat Elzas-Lotharingen weer toeviel aan Frankrijk werd daar de politiek van [[verfransing]], via het onderwijs, met succes hervat. Alleen in het gezinsmilieu en de dorpsgemeenschap speelt het oorspronkelijk Duitse dialect daar nog een kleine en afnemende rol.
 
De staten en streken waar Duitse minderheden hebben gewoond en voor een klein deel nog wonen, worden hieronder opgesomd met tussen haken de oorspronkelijke omvang, afgerond in duizendtallen, gemeten aan de vooravond van de [[Tweede Wereldoorlog]] en in het toenmalige staatsgebied. Deze cijfers zijn zoveel mogelijk in overeenstemming gebracht met die in [[Duitse diaspora]]:
* Frankrijk ([[Elzas-Lotharingen]]) (1.500), nu grotendeels geassimileerd.
* België ([[Oostkantons|Eupen-Malmédy]]) (50), nu met territoriaal-bestuurlijke autonomie.
* Italië ([[Zuid-Tirol]]) (300), nu met territoriaal-bestuurlijke autonomie.
* Voormalig Joegoslavië ([[Slovenië]], [[Kroatië]], [[Vojvodina]]) (500) na 1945 grotendeels gevlucht of uitgewezen.
* Hongarije (550), na 1945 deels gevlucht of uitgewezen, overigens grotendeels geassimileerd. 100.000 geven zichnu nog op als van Duitse afkomst maar het werkelijke aantal ligt enkele malen hoger.
* Roemenië ([[Transsylvanië]], [[Banaat]]) (700), na 1945 deels gevlucht en gedeporteerd; de overgeblevenen zijn in enkele bilaterale overeenkomsten 'gekocht' door de Bondsrepubliek, en vooral na 1990, grotendeels naar Duitsland geëmigreerd. Zie [[Zevenburger Saksen]]. Nu zijn er nogbijna 40.000.
* Tsjechië ([[Sudetenland]]) (3.000), na 1945 vrijwel allen gevlucht of uitgewezen. Zie [[Sudeten-Duitsers]]. Nu zijn 20.000 van hun over.
* Slowakije (200), na 1945 vrijwel allen gevlucht of uitgewezen. Nu zijn minstens 5.000 van hun ver.
* Polen (binnen vooroorlogse Poolse grenzen, 900), vrijwel allen na 1944 gevlucht of uitgewezen, echter als regel zijn tweetalige Duitsers die na de Poolse annexatie van hun woongebied binnen de nieuwe Poolse staatsgrenzen van 1945 bleven wonen, voornamelijk in [[Opper-Silezië]] en [[Oost-Pruisen]], en zeer sporadisch in ([[Posen (provincie)|Posen]], [[Silezië (provincie)|Neder-Silezië]], [[West-Pruisen]], [[Vrije Stad Danzig (1920-1939)|Danzig]], en oostelijk [[Pommeren (provincie)|Pommeren]]). Zij vormen na aanzienlijke emigratie nog een hedendaagse, enkele honderdduizenden tellende, [[Duitse minderheid in Polen]] die voornamelijk is geconcentreerd in [[Opper-Silezië]]. 150.000 Polen geven zich nu op als van Duitse origine.
* De drie Baltische Staten (200), 1941 geëvacueerd, overgeblevenen na 1945 gevlucht of uitgewezen, een kleine tweetalige groep is nog aanwezig in het voormalige [[Memelgebied]] (nu de Litouwse regio [[Klaipeda]]). Ca 13.000 bewoners van deze staten geven zich nu als als van Duitse afkomst.
* Oekraïne en Wolgaregio (1.300), in 1941 en na 1945 gedeporteerd naar voormalige Aziatische Sovjet-republieken, met name Kazakstan, vanwaar de meesten na 1990 naar Duitsland vertrokken. Zie [[Rusland-Duitsers]] resp. [[Wolga-Duitsers]]. In die republieken en in Rusland zijn nu nog 580.000 mensen van Duitse afkomst.
* [[Denemarken]] (noordelijk gedeelte van [[Hertogdom Sleeswijk|Sleeswijk]]) (40) met culturele autonomie, deels geassimileerd.
* Namibië, als voormalige Duitse kolonie [[Südwest Afrika]] (50) met culturele autonomie. Samen met die in [[Zuid-Afrika]] kan nu het aantal mensen van deels Duitse afkomst op 1,2 miljoen gesteld worden.
* Zuid-Amerika, voor de Tweede Wereldoorlog 600-700, voornamelijk in de zuidelijke staten van Brazilië 400, in Argentinië 100, in Chili 100, en in Paraguay 30,. nuDoor deels vermengdvermenging met andere bevolkingsgroepengroepen kan nu gesteld worden dat ca. 12 miljoen Brazilianen, ruim 3 miljoen Argentijnen,een half miljoen Chilenen en 300.000 Paraguayanen van deels Duitse afkomst zijn.
* De Verenigde Staten en Canada, Duitstalige joden inbegrepen, voor de Tweede Wereldoorlog 10 miljoen, maar nu grotendeels geassimileerd en vermengd met andere Amerikanen waardoor meer danca. 50 miljoen Amerikanen en Canadezen Duitse voorouders hebben. Zie [[Duitse Amerikanen]]
* Australië (100) grotendeels geassimileerd en vermengd met andere Australiërs zodat nu ca. 0,9 miljoen Australiërs Duitse voorouders hebben.
 
Naast deze opsomming moeten de Oostenrijkers, de Duitstalige Zwitsers en de Luxemburgers genoemd worden, die zich elk als een eigen natie beschouwen. De Oostenrijkers noemden zich na 1919 Duitser of Duits-Oostenrijker, na 1945 Oostenrijker. De Zwitsers stellen er ook geen prijs op zich Duitser te noemen en de de term Duits-Zwitser is in onbruik geraakt. Dat neemt niet weg dat hun cultuurtaal het Hoogduits is. In Luxemburg is het Duitse dialect ([[Luxemburgs]]) de algemene omgangstaal, vooral buiten de hoofdstad; naast Frans is Hoogduits officiële schrijftaal. Het eveneens tot schrijftaal verheven Luxemburgs wordt in schriftelijke vorm weinig gebruikt.