Ariel Sharon: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Regel 57:
In 1942, op veertienjarige leeftijd, ging hij bij de [[Hagana (organisatie)|Haganah]], de [[joden|joodse]] voorloper van het Israëlische leger. Toen in 1948 de staat Israël gevormd werd, was Sharon aanvoerder van een peloton van de Alexandroni-brigade. Hij raakte gewond in de [[Tweede slag bij Latrun]]. In 1951 begon hij met een studie [[geschiedenis]] en cultuur van het [[Midden-Oosten]] aan de [[Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem]]. Anderhalf jaar later werd hij gevraagd om terug te keren naar het leger en hoofd te worden van de nieuwe eenheid 101.
Die eenheid ondernam enkele aanvallen die hielpen "het moreel van de Israëliërs te herstellen". Ze ondernam ook een aanval bij het dorpje [[Qibya]] in
[[Bestand:Sharon and Ben Gurion (1957).jpg|thumb|Sharon (links) met [[Ben Gurion]] (midden), 1957]]
Een incident in de [[Suezcrisis]] van 1956, waarbij Sharon tegen zijn orders inging om de [[Mitlapas]] te veroveren, kostte aan veertig soldaten van zijn eenheid het leven. Sharon wachtte hier niet op versterkingen, maar besloot meteen aan te vallen. Het voorval wordt door veel commentatoren gezien als tekenend voor een karaktertrek van Sharon: impulsief. De aanval mislukte, en dat schaadde zijn carrière voor een aantal jaren.
Van 1958 tot 1962 was Sharon commandant van een [[infanterie]]brigade en studeerde hij tegelijkertijd [[Rechtsgeleerdheid|rechten]] aan de [[Universiteit van Tel Aviv]]. Tijdens de Zesdaagse Oorlog in 1967 klom Sharon op tot [[generaal]]. Hij leidde een belangrijke divisie in gevechten om de [[Sinaï (schiereiland)|Sinaï]]. In 1969 werd Sharon hoofd van het Zuidelijke Commando van het Israëlisch leger, waarbij hij ook verantwoordelijk werd voor de Israëlische
Tijdens de Jom Kipoeroorlog in 1973 lukte het Sharon een doorbraak door het [[Egypte (land)|Egyptische]] front te forceren en daarna het [[Suezkanaal]] over te steken, waarbij hij weer militaire orders negeerde. Hij drong een heel eind Egypte binnen. Deze actie maakte van hem een oorlogsheld voor veel Israëliërs. In februari 1974 verliet hij het leger.
| |||