Vanaf de jaren '50 van de 20e eeuw werd daarom een nieuwe technologie ontwikkeld en toegepast op industriële schaal. Dit was de technologie van het continugieten. Dit geschiedt in een ''continugietmachine''. Het vloeibare staal wordt in gietpannen gegoten die hun inhoud via een buis afvoeren naar een bassin, de zogenaamde ''verdeelbak''. Vaak zijn er twee gietpannen die beurtelings worden gevuld, en via een draaitoren beurtelings boven het bassin worden geplaatst, dat als buffer dient om een continue aanvoer naar de gietvorm te garanderen. Vanuit het bassin wordt de gietvorm gevuld. Dit is een watergekoelde, rechthoekige koperen vorm zonder bodem die verticaal staat opgesteld en een lengte heeft van ongeveer 90 cm. Aan deze vorm koelt de huid. De kern is dan nog vloeibaar, reden waarom het materiaal, dat de gietvorm verlaat, nog door rollen moet worden ondersteund. De gietvorm maakt een schuddende beweging om vastplakken te voorkomen.
Na het gieten wordt de strang naar de koelkamer geleid, waar ze, door middel van watersproeiers, zover afkoelt dat ook het binnenste ervan geheel stolt. Vervolgens wordt de strang in plakken verdeeld door middel van scharen of branders. De plakken zijn 225 mm dik.
