Geluidskunst: verschil tussen versies

In geval van objecten waarop door mensen gespeeld kan worden, spreekt men eerder van een [[experimenteel muziekinstrument]]. Het werk van [[Harry Partch]] is hier een treffend voorbeeld van. Wat exact nog een experimenteel muziekinstrument is of een sound sculpture is niet in alle gevallen strikt te stellen. De [[Bambuso sonoro]] van Hans van Koolwijk is bijvoorbeeld een experimenteel muziekinstrument dat hij zelf live bespeeld maar tevens een sculptuur, vanwege zijn exorbitante verschijningsvorm. Tarlo Bedaux Productions [[Relly Tarlo]] en [[Jacoba Bedaux]] starten begin jaren 80 met de Tracks reeks. Een serie performances waar zij op een eigen ontwikkeld instrument, spelen. Het instrument, bestaande uit diverse industriële pijpen, waardoorheen knikkers, pingpongballen, kogellagers etc. rollen en die d.m.v.door middel van contact microfoons akoestisch versterkt worden. Later ontstaan architectonische geluidsinstallaties, die de ruimte op een poëtische manier aftasten en een nieuwe dimensie geven. PLaying the spaces. Ook zijn er grensvervagingen richting [[performance|performance kunst]], zoals in het geval van sommige werken van [[Michel Waisvisz]], zoals zijn 'The Hands' waarin zichzelf omhing met elektronische muziekinstrumenten en zelf een levend sculptuur werd. Ook het werk van [[Ellen Fullman]] bevindt zich tussen al die grensgebieden.