Karel Verlat: verschil tussen versies

Verlat wilde zijn bijbelse taferelen beter naar waarheid weergeven. Hij wilde de bodem, waarop Christus geleefd had, naar de natuur afbeelden en uitgaande van de stelling dat de kenmerken van het volk hetzelfde waren gebleven, het Semitische ras bestuderen. Verlat zocht naar een schilderachtige waarheid. Hij vertrok, in augustus 1875, voor 6 maanden naar [[Caïro (stad)|Caïro]]. Vandaar reisde hij naar [[Palestina (regio)|Palestina]]. Op zijn weg bezocht hij het [[Mar Saba|klooster van Sinte Saba]], volgde de verdroogde bedding van de [[Kidron|Cedron]], sloeg zijn tent op in het [[Gehenna|Vuurdal]] in volle woestijn en ging tot aan de [[Dode Zee]]. Daarna keerde hij terug naar [[Jeruzalem]] waar hij twee jaar verbleef. Na drie jaar had hij 49 doeken. Verlat had steeds een zekere neiging tot hardheid van kleur. In ‘t Oosten drijft hij die neiging tot het uiterste. Uit de lucht is alle vochtigheid weg, de grond is versteend, de personen hebben een huid als leder, of zoals hij zelf zegt, “lijk staal met metalen glans, geen spieren vertoonen nog spel, ze werden als uitgebrand aan de oppervlakte der huid”. Enkele werken uit deze periode zijn; “de Vlucht in Egypte”, “Vox Populi”, “Vox Dei”, en “de graflegging”.