Proto-Indo-Europees: verschil tussen versies

Zo kent elke vertakking van het Indo-Europees haar eigen regels omtrent het veranderen van de klankinventaris van de taal, en ook veranderingen in de grammatica. Een van de meest bekendebekendste van deze regels is de [[Wet van Grimm]], die samen met de [[Wet van Verner]] verklaart hoe de medeklinkers van het PIE zijn veranderd in de ontwikkeling van de Germaanse talen. Daarnaast zijn er ook andere ontwikkelingen, die elk in een aparte tak van het Indo-Europees hebben plaatsgevonden. Door deze ontwikkelingen, waarvan de oorsprong en de uitkomst precies bekend is, terug te draaien, kan men op een gemeenschappelijk beginpunt komen, waaruit alle latere vormen zijn ontwikkeld.

Voor de reconstructie van het PIE zijn niet alle Indo-Europese talen even nuttig gebleken. Talen waarvan al heel vroeg geschreven bronnen teruggevonden zijn, zoals het [[Sanskriet]], [[Grieks]] en [[Hettitisch]], of talen die weinig veranderingen ondergaan hebben, zoals de [[Baltische talen]], zijn van groter belang dan bijvoorbeeld het [[Albanees]] of het [[Afrikaans]]. Wel is het zo dat sommige talen het ene kenmerk beter behouden hebben dan het andere. Baltische talen hebben bijvoorbeeld de [[verbuiging]]suitgangen goed bewaard, [[Germaanse talen]] juist de [[ablaut]] in de [[vervoeging]] van werkwoorden, de scheiding tussen basis- en afgeleide werkwoorden (in de vorm van [[Sterk werkwoord|sterke]] en [[zwak werkwoord|zwakke]] werkwoorden) en (indirect) de accentwisselingen. Het [[Oudgrieks]] en [[Sanskriet]] hebben het [[Aspect (taalkunde)|aspectsysteem]] van de werkwoorden behouden, en het Oudgrieks en Hettitisch bevatten de belangrijkste sporen voor de zogenoemde [[laryngaal|laryngalen]].