Macrinus (keizer): verschil tussen versies

Macrinus was de eerste keizer in de Romeinse geschiedenis, die op het moment van zijn verheffing tot keizer niet tot de senatoriale stand behoorde. Hij maakte deel uit van de [[eques|ridderlijke]] stand.<ref>{{aut|Cassius Dio}}, 79 (78) 14, 4.</ref> Hoewel Caracalla hem in het begin van het jaar 217 zowel de ''ornamenta consularia'' (rangonderscheidingstekens van een [[consul (Rome)|consul]]) als de titel ''vir clarissimus'' ("hooggespecteerde man"), die eigenlijk alleen bestemd was voor leden van de senatoriale stand, had verleend, was daaraan toch geen opname in de [[senaat (Rome)|senaat]] verbonden.<ref>{{aut|Paolo Cavuoto}}: ''Macrino', Napoli 1983, blz 12'.</ref> Dergelijke onderscheidingen konden weliswaar gezien worden als verhoging van rang, maar betekenden niet, dat de geëerde voortaan een zetel in de Senaat kon innemen en daadwerkelijk gelijk gesteld werd aan een consul, dus een senator werd. Dat het bezit van de ''ornamenta consularia'' niet gelijk stond aan een afgesloten, werkelijke uitoefening van het ambt van consul, bevestigde Macrinus zelf door het consulaat, dat hij in het jaar 218 als keizer op zich nam, als zijn eerste te beschouwen.<ref>{{aut|Cassius Dio}} 79 (78), 13, 1-2.</ref> [[Staatsrecht]]elijk betekende zijn verheffing tot keizer een belangrijk [[precedent]]; het lidmaatschap van de senaat was nu niet langer een [[noodzakelijke voorwaarde]] voor het verkrijgen van de keizerlijke waardigheid.

 

 

In principe heerste in senatoriale kringen de opvatting dat Macrinus vanwege zijn nederige, ridderlijke afkomst, niet naar de keizerlijke macht had mogen grijpen. Volgens Cassius Dio's overtuiging zou het zijn plicht zijn geweest, zijn eigen ambities opzij te zetten en zijn gezag als [[praetoriaanse prefect|praetoriaans prefect]] te gebruiken, om voor een keizersverheffing van een senator te zorgen<ref>{{aut|Cassius Dio}} 79 (78), 15, 3. 79 (78), 41, 2-4.</ref> Er bestond echter bereidheid om van deze als usurpatie geziene aanmatiging, weg te kijken, zolang de nieuwe heerser zich maar, zich bewust zijnde van zijn nederige afkomst, bescheiden gedroeg, en aan de verwachtingen van de senatoriale elite voldeet.<ref>{{aut|Cassius Dio}}, 79 (78), 15, 4.</ref> Het werd hem echter zeer kwalijk genomen dat zijn regering daar in de praktijk weinig rekening mee hield.<ref> Een overzichtwerk biedt {{aut|Maria Grazia Cecere Granino}}: 'Macrinus'. in: ''Dizionario di epigrafico Antichità fictie', jaargang 5, deel 6-7, Rome 1991, blz 169-198, hier: 182-183.</ref>

Er onstond ook felle kritiek op zijn personeelsbeleid. Daartoe hoorde de benoeming van parvenu's tot provinciale gouverneurs, hoewel deze vanuit het standpunt van de critici niet over de nodige kwalificaties beschikten. Bijzonder aanstootgevend was de benoeming van Adventus, de man die Macrinus door zijn afwijzing van zijn verheffing tot keizer aan de macht had geholpen tot [[stadsprefect]]. Dat Macrinus dit zeer belangrijke senatoriale ambt in de hoofdstad aan een ongeschoolde man met een krijgshaftig verleden toevertrouwde, een man, die tevens niet was opgenomen in de Senaat, werd door de senatoren als een serieuze provocatie gezien.<ref>{{aut|Cassius Dio}} 79 (78), 13-15.</ref> Al snel bewees Adventus zich als zondanig [[incompetentie|incompetent]] dat Macrinus werd gedwongen om hem terug te roepen; Zijn opvolger werd de historicus [[Marius Maximus]].

 

 

==Probleem met de Parthen==