Neurowetenschap: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
|||
Regel 21:
[[Bestand:CajalCerebellum.jpg|thumb|Tekening van zenuwcellen in het cerebellum van een kip door Ramón y Cajal]]
[[Bestand:1st-eeg.png|thumb|De eerste EEG-opname]]
De hersenen werden al bestudeerd sinds de vroege ontwikkeling van de moderne mens. Er zijn bijvoorbeeld aanwijzingen dat in de tijd van het [[oude egypte]] al hersenoperaties werden uitgevoerd. In de tijd van het oude egypte was er dus al een bewustzijn over de hersenen.
De oude [[grieken]] hadden verschillende opvattingen over de hersenen. [[Hippokrates van Kos|Hippocrates]] geloofde dat de hersenen de zetel zijn van intelligentie. [[Aristoteles]] dacht dat de hersenen een koelsysteem waren voor het [[bloed]]. Volgens hem was het [[hart]] de zetel van intelligentie. Zijn redenering was als volgt: mensen zijn rationeler dan beesten omdat ze een relatief groter brein hebben om hun bloed af te doen koelen.
Regel 26 ⟶ 27:
Tijdens het Romeinse Rijk ontleedde de anatoom [[Galenus]] schapenhersenen. Uit het feit dat de [[kleine hersenen]] compacter zijn dan de [[grote hersenen]] concludeerde hij dat zij de bewegingen van spieren zouden moeten aansturen. De grote hersenen zouden dan de plek zijn waar gevoelens worden verwerkt, omdat ze zacht zijn. Een andere [[hypothese]] van Galenus was dat de hersenen kunnen functioneren door de beweging van vloeistof door de [[ventrikelstelsel|ventrikels]].
Rond het midden van de 17e eeuw werd grote vooruitgang geboekt op het gebied van de [[neuroanatomie]] door de Engelse anatoom [[Thomas Willis]] en de Vlaamse anatoom [[Andreas Vesalius]] en vele andere. Zij ontkrachtten veel ideeën van Galenus en verhelderden vele feiten over de macrostructuur van humane en dierlijke hersenen.
In de 18e eeuw toonde werk van [[Luigi Galvani]] aan dat het elektrisch stimuleren van een bepaalde zenuw van een ontlede kikker beweging tot stand brengt in de aangehechte spier. Galvani's werk heeft in de 19e eeuw geleid tot de ontdekking van [[membraanpotentiaal|membraanpotentialen]] en [[actiepotentiaal|actiepotentialen]]. Wetenschappers uit de 19e eeuw vroegen zich af of gebieden in de hersenen overeenkomen met specifieke functies, of dat de hersenen als één geheel functioneren. Werk van [[Paul Pierre Broca]], [[Karl Wernicke]] en [[Korbinian Brodmann]] liet uiteindelijk zien dat bepaalde gebieden van de hersenen overeenkomen met bepaalde functies. Hun werk toonde ook aan dat sommige functies, zoals spraak, lateraliseren; dat wil zeggen dat deze functies bestuurd worden door één hemisfeer, in plaats van allebei.
In de 20e eeuw heeft het werk van [[Santiago Ramón y Cajal]] en [[Camillo Golgi]] de basis gelegd voor het bestuderen van individuele neuronen in de hersenen. [[
[[Charles Scott Sherrington]] en [[Edgar Douglas Adrian]] hebben de bestuderingsmethoden uitgebreid met een nieuwe techniek die gebruikmaakt van elektroden. [[Neurotransmitter]]s zijn ontdekt door een aantal wetenschappers, waaronder [[Otto Loewi]], [[Henry Hallett Dale]], [[Arvid Carlsson]] en vele anderen. Neurotransmitters zijn verantwoordelijk voor het overbrengen van een signaal (chemisch signaal) van één neuron naar een ander.
In [[1929]] nam de Duitse arts [[Hans Berger (neuroloog)|Hans Berger]] de eerste elektrische potentialen van levende hersenen op. Zijn techniek, bekend als [[elektro-encefalografie]] of EEG, was de eerste manier om signalen van levende hersenen op te vangen tijdens het verrichten van normale functies.
| |||