Tristan und Isolde (opera): verschil tussen versies

''Tristan und Isolde'' bleek moeilijk ten tonele gevoerd te kunnen worden. [[Parijs]], het centrum van de operawereld in het midden van de 19e eeuw, zou een logische keus geweest zijn, maar na een rampzalig verlopen [[Tannhäuser|''Tannhäuser-uitvoering'']] bij de [[Opéra de Paris]],<ref>Loeser, Norbert: ''Richard Wagner. Componisten-serie deel III'', Uitgeverij Gottmer, p. 202</ref> bood Wagner zijn ''Tristan'' aan aan het Badische Hoftheater te [[Karlsruhe (stad)|Karlsruhe]] in [[1861]]. Toen hij de [[Weense Staatsopera|Weense Hofopera]] bezocht om mogelijke zangers voor zijn werk te horen, bood de directie hem aan het werk in [[Wenen]] op te laten voeren. De tenor [[Alois Ander]] werd aangewezen om de rol van Tristan te zingen, maar hij bleek niet in staat deze rol te leren. Door problemen, en ondanks de meer dan zeventig repetities tussen [[1862]] and [[1864]], kon de ''Tristan und Isolde'' niet opgevoerd worden, wat het werk de reputatie gaf onuitvoerbaar te zijn. Op wens van [[Lodewijk II van Beieren|Ludwig II von Bayern]] werd het werk naar het Nationaltheater van München gehaald. [[Hans von Bülow (1830-1894)|Hans von Bülow]] was uitgekozen om de ''Tristan'' te dirigeren, ondanks het feit dat Wagner een affaire had met zijn vrouw, [[Cosima Wagner|Cosima von Bülow]]. Het werk had op 15 mei 1865 in première moeten gaan, maar dat moest worden uitgesteld omdat [[Malvina Garrigues|Malvina Schnorr von Carolsfeld]], die de rol van Isolde had moeten zingen, hees geworden was. De eerste uitvoering van het werk vond uiteindelijk plaats op 10 juni 1865. [[Ludwig Schnorr von Carolsfeld]] zong de rol van Tristan, en Malvina, zijn vrouw, die van Isolde. Drie weken na de 4e uitvoering, kwam Ludwig Schnorr von Carolsfeld plotseling te overlijden. Wagner zelf schreef de doodsoorzaak toe aan een fatale ontsteking, opgelopen door het werk op slecht verwarmde en tochtige theaterbühnes,<ref>In een brief aan Ludwig II von Bayern, 25 juli 1865. Zie ''Richard Wagner. Brieven 1856-1883''. Uitgeverij Atlas, 1994. ISBN 9025403697</ref> maar men speculeerde dat de inspanning van de Tristan-rol hem te veel geworden was. De druk van de ''Tristan'' heeft ook dehet levensleven geëist van de dirigenten [[Felix Mottl]] in 1911 en [[Joseph Keilberth]] in 1968; beide mannen bezweken terwijl ze de 2e akte van de opera dirigeerden. Wagner zelf was van mening dat de ''Tristan'' zo verpletterend was dat alleen een slechte uitvoering zijn publiek kon redden; in een brief aan Mathilde Wesendonck, april 1859, schreef hij:<blockquote>"Kind! Die Tristan wordt iets verschrikkelijks! Die laatste akte!!! Ik ben bang dat de opera verboden wordt — tenzij het geheel door een slechte opvoering in een parodie verandert; alleen middelmatige opvoeringen kunnen me redden! Helemaal geslaagde zullen de mensen gek maken, — iets anders kan ik mij niet voorstellen. Dat het zover met me moest komen!! O wee!"<ref>Magee, Bryan, ''Facetten van Wagner'', p. 46, herziene, uitgebreide uitgave, La Riviėre & Voorhoeve, Kampen 1992. ISBN 9038403143</ref></blockquote>