Offshore: verschil tussen versies

Al aan het einde van de negentiende eeuw werd in Californië, waar veel olie op natuurlijke wijze naar de oppervlakte lekt (''seeps''), net uit de kust gebouwd vanaf pieren in olievelden aan de wal die zich voortzetten in zee. Begin twintigste eeuw werd ook begonnen met boren naar vooral gas in het [[Eriemeer]], voornamelijk aan de Canadese kant. Enkele jaren later werd ook in het [[Caddomeer]] op de grens van Louisiana en Texas geboord vanaf houten platforms. In Venezuela werd vanaf de jaren twintig in het [[Meer van homowoutMaracaibo]] naar olie geboord, terwijl in de jaren dertig werd begonnen in de [[Kaspische Zee]].

In de jaren vijftig verplaatste de boring zich naar steeds dieper water en werden eerst bakken en ''tenders'' — kleine scheepsvormige bakken — gebruikt. Later werden platforms gebruikt die naar locatie werden gesleept en daarna afgezonken tot ze rustten op de zeebodem. Deze afzinkers waren een idee van John T. Hayward die voor Barnsdall Oil & Gas werkte. Hierbij werden de voordelen van bakken gecombineerd met die van platforms op palen. Door op de bakken kolommen te plaatsen met daarop het werkdek was de invloed van de golven beperkt en had men toch een verplaatsbaar platform. De eerste was de ''Breton Rig 20'', die in waterdieptes tot 6 meter kon werken. Nadat olie-exploratie in de Golf stil had gelegen van 1950 tot 1953 vanwege de ''[[Tidelands controversy]]'', begon Alden J. Laborde zijn eigen bedrijf [[Ocean Drilling and Exploration Company|Odeco]] om met financiering van [[Murphy Oil]] een nieuw type afzinker te bouwen dat geschikt was voor dieper water. Dit platform, de ''Mr. Charlie'', kon in waterdieptes tot 12 meter werken. Dit rechthoekige type werd snel populair, maar ook snel daarna vervangen door de ultieme afzinker — het kolomgestabiliseerde platform of flessentype, waarvan de eerste ''Rig 46'' was van Kerr-McGee in 1956. Dit type kon boren in waterdieptes tot 55 meter. poepkak