Manuel I Komnenos: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
|||
Regel 12:
}}
'''Manuel I Komnenos''' ([[Grieks]]: Μανουήλ Κομνηνός, ''Manouēl Komnēnos'') ([[Constantinopel]], [[28 november]] [[1120]] – aldaar, [[24 september]] [[1180]]) was [[Keizers van Byzantium|Byzantijns keizer]] van [[1143]] tot [[1180]]. Hij was de kleinzoon van [[Alexios I van Byzantium|Alexios I]] en zoon van [[Johannes II van Byzantium|Johannes II]], uit het geslacht der [[Komnenen]], en ging de geschiedenis in als een veelzijdig begaafd, maar beredeneerd heerser. Zijn regering is consolidatie van zijn vaders verwezenlijkingen.
== Tweede kruistocht ==
De nieuwe speler in de Levant is de Zengi dynastie ( [[Zengi]], [[Nur ad-Din]] en [[Saladin]]). Als Johannes II sterft in 1143, test Zengi welk vlees hij in de kuip heeft en veroverd het onbeduidend [[Graafschap Edessa]]. Manuel I laat begaan, enkel [[Raymond van Poitiers]],[[Vorstendom Antiochië|Vorst van Antiochië]] en de Paus reageren. Sinds de [[Eerste Kruistocht]] heeft er niemand controle over de [[Kruisvaardersstaten]], die meer met zichzelf bezig waren, dan belang te hechten aan het groter geheel. Als [[Paus Eugenius III]] de [[Tweede Kruistocht]] uitroept, vindt hij geen kandidaten. Dank zij het subtiele werk van [[Bernardus van Clairvaux]], zijn [[Lodewijk VII van Frankrijk]] en de Duitse koning [[Koenraad III (Rooms-koning)|Koenraad III]] bereid een pelgrimstocht naar [[Jeruzalem]] te ondernemen.
Geleerd uit de plunderingen van de Eerste kruistocht, brengt Manuel I alles in gereedheid voor een vlotte passage door het Byzantijnse Rijk. Als opwarming probeerde Koenraad III de hoofdstad van het [[Sultanaat van Rûm]], [[Konya (stad)|Iconium]] te veroveren, maar kreeg een zware nederlaag te verduren (1147).
De tweede kruistocht wordt een fiasco.
== Zuid-Italië ==
Manuel I ziet in dat hij volledig afhankelijk is van de [[Maritieme Republieken]] wat betreft de Middellandse zee, daarom richt hij een nieuwe vloot op.
Als [[Rogier II van Sicilië]] in 1154 sterft, valt hij [[Verovering van Zuid-Italië door de Normandiërs|Zuid-italië]] aan. Samen met [[Keizer Frederik I Barbarossa]] en [[Paus Adrianus IV]] proberen ze [[Willem I van Sicilië]] klein te krijgen. De pausverkiezing van 1159 wijzigt de kaarten. Frederik I kiest de partij voor [[Tegenpaus Victor IV (Octavianus)]] en Willem I kiest voor [[Paus Alexander III]]. Manuel die net een toenadering tot de Westerse kerk zocht, is verplicht af te haken.
== Balkan ==
Door Manuels machtsdromen raakten alle financiële en militaire reserves van het Byzantijnse Rijk opgebruikt.▼
Een conflict met [[Stefanus III van Hongarije]], wegens zijn verovering van [[Dalmatië]], wordt beslecht met de [[Slag bij Sirmium]] 1167 in het voordeel van de Byzantijnen.
== Egypte ==
[[Amalrik I van Jeruzalem]], die getrouwd was met [[Maria Comnena]], kan Manuel I overtuigen om een aanval te gewagen op Egypte. Samen vallen ze in 1170
[[Damietta]] aan. Het beleg duurde lang en er brak hongersnood uit in het christenkamp. De Byzantijnen en de kruisvaarders gaven elkaar hierover de schuld en zagen zich genoodzaakt om een vredesverdag met [[Saladin]] te sluiten.
== Anatolië ==
Het vredesverdrag met het [[Sultanaat van Rûm]] duurde tot 1175, toen [[Kilij Arslan II]] weigerde om de veroverde gebieden van de Danisjmenden over te dragen aan Manuel I. Hij trok in 1176 met zijn leger het sultanaat binnen en wat volgde is de [[Slag bij Myriokephalon]], een overwinning voor de [[Seltsjoeken]]. De sultan drong aan op een nieuw vredesverdrag.
▲Door Manuels
== Familie ==
Manuel I was eerst getrouwd met [[Bertha van Sulzbach]] en vervolgens met [[Maria van Antiochië]], dochter van [[Raymond van Poitiers]], met wie hij één zoon had, [[Alexios II van Byzantium|Alexios]], die hem als keizer zou opvolgen.
== Bronnen ==
*William of Tyre, Historia Rerum In Partibus Transmarinis Gestarum (A History of Deeds Done Beyond the Sea), translated by E. A. Babock and A. C. Krey (Columbia University Press, 1943).
*Gibbon, Edward (1995). "XLVIII-The Decline and Fall". The History of the Decline and Fall of the Roman Empire (Volume III). Penguin Classics. ISBN 0-14-043395-3.
*Magdalino, Paul (2005). "The Byzantine Empire (1118–1204)". The New Cambridge Medieval History edited by Rosamond McKitterick, Timothy Reuter, Michael K. Jones, Christopher Allmand, David Abulafia, Jonathan Riley-Smith, Paul Fouracre, David Luscombe. Cambridge University Press. ISBN 0-521-41411-3.
[[Categorie:Keizer van Byzantium]]
| |||