Zinskern: verschil tussen versies

De '''zinskern''' is in de traditionele [[zinsontleding]] de benaming voor de grammaticale basis van de [[zin (taalkunde)|zin]], die uit het [[onderwerp (zinsdeel)|onderwerp]] en het volledige [[gezegde (taalkunde)|gezegde]] bestaat. In een deel van de gevallen bestaat zij uit het onderwerp en alleen de [[persoonsvorm]]. Een persoonsvorm is immers altijd vereist, maar vaak is deze binnen de zin niet het [[hoofdwerkwoord]]. In die gevallen vormt het hele gezegde samen met het onderwerp de kern.<ref> Functioneel-syntactisch is de zin volgens de [[ANS]] in het algemeen te karakteriseren als 'een verbinding van een onderwerp (subject) en ten minste een gezegde (predikaat)'.</ref> Alle met de persoonsvorm samenhangende werkwoordelijke vormen (de zogeheten [[werkwoordelijke rest]] van het gezegde) moeten tot de zinskern worden gerekend. Bij een [[naamwoordelijk gezegde]] hoort daar ook het [[naamwoordelijk deel van het gezegde]] bij.<br> Volgens meer moderne inzichten is dit echter ook vaak het geval met bepaalde andere [[niet-werkwoordelijke rest]]en, die onmisbare aanvullingen zijn. Kenmerkend voor de zinskern is dat deze combinatie in principe al een zelfstandige zin kan vormen, in tegenstelling tot de voorwerpen en de bepalingen, de zogeheten [[satelliet (taalkunde)|satellieten]].

 

*''Ik'' (onderwerp) ''ben'' (persoonsvorm) [gisteren][erg][lang] <vrije, niet noodzakelijke toevoegingen> ''in die winkel geweest'' <werkwoordelijke rest + noodzakelijke niet-werkwoordelijke aanvulling>.