Lucius Tarquinius Superbus: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
jongste of oudste? zet er dan een toelichting of bron bij !
Geen bewerkingssamenvatting
Regel 10:
'''Lucius Tarquinius Superbus''' ook wel '''Tarquinius II ''de Hoogmoedige''''' of '''Tarquinius de ''Arrogante''''' was volgens de oud-Romeinse overlevering de zevende en laatste [[koningen van Rome|koning van Rome]] ([[534 v.Chr.|534]] - [[509 v.Chr.]]), de laatste van de drie [[Etrusken|Etruskische]] koningen die Rome hebben geregeerd. Over zijn levensloop is weinig meer bekend dan hetgeen via Romeinse (bevooroordeelde) geschriften is overgeleverd.
 
Lucius Tarquinius Superbus was een zoon van [[Tarquinius Priscus]]. Nadat hij en zijn broer Arruns voor de opvolging van hun vader waren verdrongen door hun [[adoptie]]fbroerbroer [[Servius Tullius]], wilde deze zich met hen verzoenen, en gaf hij hun zijn eigen dochters ten huwelijk. De oudste, Tullia, gehuwd met de in haar ogen te weinig ambitieuze Arruns, begon echter een relatie met haar zwager Lucius, die meer aan haar smaak beantwoordde. Samen vermoordden ze eerst respectievelijk hun broer en zus, waarna Tullia haar minnaar ertoe aanzette ook af te rekenen met haar vader. Daarop hitste Lucius Tarquinius de [[Senaat (Rome)|Senaat]] op tegen zijn schoonvader, die in de straten van Rome werd afgemaakt, en hij nam zelf het bewind over.
 
Lucius voerde vanaf dat ogenblik, onder de passende naam Tarquinius ''Superbus'' (''de trotse'') een waar schrikbewind. Zo begon hij zijn regering met de terdoodveroordeling van de senatoren die zijn schoonvader gesteund hadden. Hij liet ook de panelen vernietigen waarop koning Servius zijn wetten had uitgevaardigd. De Senaat werd niet meer bijeengeroepen, want hij wilde alleen en onafhankelijk regeren. Hij verrijkte zich mateloos door willekeurig rijke patriciërs hun bezittingen te confisqueren en de armen zo hard te laten werken dat zij nauwelijks nog van slaven te onderscheiden waren. Wie het waagde een kritische stem te laten horen werd terechtgesteld. Het volk begon dan ook de koning steeds meer te haten. Toen er in het paleis een slang werd aangetroffen, beschouwde men dit als een kwaad voorteken, waarna Tarquinius boze dromen kreeg en zich nóg tirannieker begon te gedragen.