Tristan en Isolde (legende): verschil tussen versies

Vele kunstenaars gebruikten de legende rond Tristan en Isolde als inspiratiebron. [[Richard Wagner]] baseerde zijn opera ''[[Tristan und Isolde (opera)|Tristan und Isolde]]'' (1865) op het verhaal. Het werd opnieuw verteld in het Nederlands door [[Arthur van Schendel]] (''Tristan en Isolde'', 1920), [[Marie Elise Loke]] (''De roman van Tristan en Isolde'', 1964), [[Ed Franck]] (''Tristan en Isolde''), [[Jacqueline Zirkzee]], (''Het boek van Tristan en Isolde'') en [[Jaap ter Haar]] (''Tristan en Isolde'', 1967). [[John Updike]] gebruikte het thema voor zijn boek ''Brazil'' (1994), al wijkt zijn verhaal sterk af van het origineel. In de [[figuratieve kunst]] werd het paar afgebeeld door schilders als [[John William Waterhouse|Waterhouse]], [[Edmund Leighton|Leighton]], [[Herbert James Draper|Draper]] en vele anderen. In nazi-Duitsland werd een postzegel uitgebracht in een serie over Wagner-scenes, 1933, waarop te zien is hoe Isolde de gifbeker overhandigt en Tristan haar toedrinkt. Het verhaal werd meerdere malen verfilmd, zoals in ''L'Éternel Retour'', (1902) en in de Amerikaanse productie ''[[Tristan & Isolde (film)|Tristan & Isolde]]'' (2006).