Narcissus (Caravaggio): verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting
Regel 20:
Narcissus verging het vervolgens niet veel beter. Hij kwam op een dag bij een heilige vijver met kristalhelder water. Toen hij zich voorover boog om eruit te drinken zag hij zijn eigen spiegelbeeld, maar dacht dat het een geest was die in de vijver leefde. Hij werd vervolgens zo getroffen door de schoonheid van de beeltenis in het water dat hij er voortdurend naar bleef staren: hij werd verliefd op zichzelf. Telkens echter als hij zich uitstrekte om de beeltenis in het water te omhelzen, verdween deze in de waterrimpelingen, een handeling die zich telkens herhaalde. Narcissus werd daar zo verdrietig van dat ook hij wegkwijnde, tot er uiteindelijk enkel nog een bloem van hem overbleef, [[narcis]] geheten.
 
De [[mythe]] van Narcissus was erg populair in het Italië van Caravaggio. [[Francesco Petrarca]] en [[Dante Alighieri]] namen hervalhet al eerder tot onderwerp, de dichter [[Giambattista Marino]] (1569-1625), die tot de vriendenkring van Caravaggio behoorde, schreef er een beroemd geworden poëem over. De [[Renaissance|Renaissancistische]] denker [[Leon Battista Alberti]] (1404-1472) zag de figuur van Narcissus als de "uitvinder van de schilderkunst": "Wat is kunstschilderen anders dan een gebaar van omhelzen door middel van het oppervlak van de vijver?"
 
== Afbeelding ==