Kerkelijke Staat: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
kaart kerkelijke staat rond 1494 toegevoegd |
k →Geschiedenis: lf |
||
Regel 73:
[[Bestand:Karte kirchenstaat.jpg|thumb|left|Uitbreiding van de Kerkelijke Staat rond 800]]
De pausen hadden reeds in de [[4e eeuw]] aanzienlijke grondgebieden rond Rome verworven, het [[Patrimonium Petri]]. Ze wisten dit in de [[5e eeuw]] uit te breiden door in de nadagen van het instortende [[West-Romeinse Rijk]] bescherming tegen invallende [[Barbaar|barbaren]] te bieden. Deze bezittingen maakten de bisschop van Rome in de [[6e eeuw]] een van de grootste grondbezitters in Italië. Door de hervormingen van paus [[Paus Gregorius I|Gregorius I]] en het overstappen op een centraal bestuur kreeg dit gebied sterker het karakter van een eenheidsstaat, waarop de pausen met een beroep op een door [[Constantijn de Grote]] uitgevaardigde oorkonde, de later als vervalsing ontmaskerde [[Donatio Constantini]], aanspraak maakten. Na de definitieve val van het Romeinse Rijk in West-Europa waren de [[Ostrogoten]] de baas in Italië en na hen de [[Byzantijnse Rijk|Byzantijnen]]. De Byzantijnen werden op hun beurt grotendeels teruggedrongen door de [[Longobarden]].
[[Paus Stefanus II (III)]] riep in [[754]] de hulp van de [[Frankische Rijk|Frankische koning]] [[Pepijn de Korte]] in om de binnenvallende Longobarden-koning [[Aistulf]] af te slaan. Pepijn heroverde de bezette gebieden en schonk ze geheel aan de paus ([[Pepijnse Schenking]]), daarmee de aanspraken van het [[Byzantijnse Rijk]] op het voorheen door hen geregeerde Italië negerend. De paus werd hiermee heerser over [[Ravenna (stad)|Ravenna]], de [[Pentapolis]] en de regio rondom Rome. In de [[11e eeuw]] kwam door een alliantie met de [[Vikingen|Noormannen]] ook het
[[Bestand:Map_of_Italy_(1494)-nl.svg|thumb|right|de Kerkelijke Staat rond 1494]]
| |||