Personen die aan depersonalisatie lijden ervaren deze toestand als beangstigend, ook al is dat nergens voor nodig. Depersonalisatie is een natuurlijke reactie van het lichaam om men juistzich tegen stressbedreigingen van buiten af te beschermen. Depersonalisatie treedtreedt dan ook vaak op na een lange tijd van stress. Het lichaam wiltwil zich afsluiten van de negatieve stimuli van buiten af met het gevolg dat hetde persoon in een onrealistische staattoestand terecht komt. De reden waarom mensen soms voor langere tijden in deze staat blijven hangen is omdat men deze staat van onrealisme niet begrijptwordt enbegrepen waardoor men er juist angstiger door wordt dan dat ze al waren, met als gevolg dat de depersonalisatie heftiger wordt.<ref>[http://www.anxietynomore.co.uk/depersonalisation_and_derealisation.html]</ref> Derealisatie wordt namelijk in stand gehouden door twee elementen: stress en twijfel <ref>[http://panicend.com/de.html panicend.com]</ref>. Wanneer de achterliggende stress en/of de twijfel over de aard van de aandoening weg wordt genomen, is de kans groot dat de klachten verminderen of verdwijnen. De aandoening snappenbegrijpen is de sleutel naar de verlossing ervan.
Een lijder aan derealisatie kan ook baat hebben bij contact met lotgenoten. Het is vaak moeilijk voor een lijder aan derealisatie om de ervaringen onder woorden te brengen. Hij/zij kan gevoelens van isolement ervaren wanneer deze de voor hem/haar enige "echte" werkelijkheid instaptwordt betreden, waar het een eenzameeenzaam bedoeningbestaan is. Wanneer een lijder aan derealisatie ontdekt dat hij niet de enige met de ervaringen is, zal hij de ervaringen minder serieus nemen. Filosofisch gepieker over de ervaringen maakt de aandoening snel erger.
