Muddy Waters: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 34:
Aanvankelijk overleeft hij als dagloner en probeert als professioneel blueszanger aan de bak te komen met de hulp van [[Big Bill Broonzy]]. Door over te schakelen op elektrische gitaar zal hij mee de basis leggen voor de [[Chicago sound]].
Zijn eerste opnames voor [[Columbia]] blijven onuitgegeven en pas in 1948 breekt hij door met [[I Can't Be Satisfied]] voor wat toen nog het Aristocratlabel is. [[Aristocrat Records]] verandert dat jaar in [[Chess Records]], genoemd naar de broers Leonard en Phil Chess. Aanvankelijk koppelen zij hem aan [[Ernest Big Crawford]] ( ''[[Rollin' Stone]]'')maar geleidelijk aan verzamelt hij de allerbeste muzikanten rond zich: [[Little Walter]], [[Jimmy Rogers]], [[Elgin Evans]] en [[Otis Spann]] zullen in de vroege jaren 50 de scene beheersen in combinatie met componist [[Willie Dixon]]. ''[[Hoochie Coochie Man]]'', ''[[I just wanna make love to you]]'' en ''[[I'm ready]]''en begeesterende cluboptredens vestigen voorgoed de faam van Muddy en enkel rivaal [[Howling Wolf]] komt in zijn buurt.
In de tweede helft van het decennium stagneert het succes, Little Walter en Jimmy Rogers verlaten de groep maar telkens geeft hij nieuw talent de kans om zich binnen zijn band te ontplooien. [[Jimmy Cotton]], [[Luther Johnson]], [[Fred Below]], [[Bob Margolin]], [[Pinetop Perkins]] zullen door de jaren heen zijn sound bestendigen.
''[[Mannish Boy]]'' ( [[Bo Diddley]]'s versie van ''[[Hoochie Coohie Man]]'', ''[[Forty Days and Forty Nights]]'' en ''[[She's 19 years old]]'' groeien met de tijd alsnog uit tot klassiekers.
In 1958 reist hij naar Groot-Brittannië waar hij het Engelse publiek overdondert met zijn elektrische blues. Ook zijn optreden op het [[Newport Jazz Festival]] in 1960 waar hij een bloedstollende versie van ''[[Got my mojo working]]'' brengt, zal het overwegend blanke publiek weten te overtuigen.
In de vroege jaren zestig pikken de Britse beatgroepen zijn sound op: bands als [[The Rolling Stones]] (genoemd naar zijn vroege hit), [[The Pretty Things]] of [[John Mayall and the Bluesbreakers]] vormen het doorgeefluik voor de blues voor een hele generatie blanke jongeren. Muddy Waters invloed op de rock is niet te overschatten.
[[Mick Jagger]] en [[Keith Richards]] vernoemden hun band naar het nummer ''[[Rollin' Stone]]'' van Muddy Waters.<ref name="rolling stone">[http://www.rollingstone.com/artists/muddywaters/articles/story/6596304/rollin_stone Rollin' Stone] bij [[Rolling Stone|Rolling Stone Magazine]]</ref> Dit nummer heeft ook [[Bob Dylan]]s [[Like a Rolling Stone]] beïnvloed.<ref name ="rolling stone" />
| |||