Fado (muziek): verschil tussen versies

In het begin werd fado gezongen in de [[kroegCafé|kroegen]]en en [[bordeel|bordelen]] en was een ''fadista'' niet meer dan een veredelde landloper of beurzensnijder. De fado werd toen geassocieerd met prostitutie, kroegen, en misdaad. Rond 1900 vond de omslag plaats naar het ‘respectabel’ worden van de stijl, waarna ook dichters en intellectuelen aandacht kregen voor deze muziek.

Begin jaren dertig gleed Portugal langzaam weg richting een burgeroorlog waar, net zoals in Spanje, linkse en rechtse krachten vochten om de macht. Gesteund door de gegoede middenklasse, het groot-kapitaal en de kerk nam de burgerdictatuur van [[António de Oliveira Salazar|Salazar]] de macht over. In zijn ogen was fado de ultieme uitdrukking van de Portugese volksziel. Het volk werd rustig gehouden met ‘de drie F’s’;: Futebol, [[Fátima (Portugal)|Fátima]] en Fado. De fadista’s lieten zich de aandacht van de dictatuur welgevallen (passief verzet was er eigenlijk niet) en velen beleefden hun bloeiperiode. De belangrijkste fadista was [[Amália Rodrigues]]. Wie niet meewerkte verdween in de kerkers van de [[PIDE]], de geheime politie. Over wie ‘fout’ en ‘goed’ was in die periode zijn de kenners het nog niet eens. Van [[Amália Rodrigues]] wordt bijvoorbeeld nu gezegd dat ze de verboden Communistische Partij financieel steunde. Na de [[Anjerrevolutie]] in 1974 was er met fado geen droog brood meer te verdienen. De fadista’s werden geassocieerd met de dictatuur. De rehabilitatie kwam begin jaren tachtig toen Amália een hoge nationale onderscheiding kreeg.