Zonneneutrino: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k Robot: Verplaatsing van 3 interwikilinks. Deze staan nu op Wikidata onder d:q2216633 |
k Los van elkaar |
||
Regel 21:
Met de Super-K werd in 1993 het bewijs gevonden dat neutrino's op hun weg door de ruimte van smaak kunnen veranderen. Deze neutrino-oscillaties verklaarden ook waarom in Davis’ Homestake-experiment veel minder zonneneutrino's werden gemeten dan theoretisch was voorspeld. Een gedeelte van de elektron-neutrino's was veranderd in muon- en tau-neutrino's die door de Homestake-detector niet geregistreerd kunnen worden.
Om het probleem met zonneneutrino's voor altijd op te lossen werd in 1998 in het Canadese [[Ontario]] het ''[[Sudbury Neutrino Observatory]]'' (SNO) gebouwd. In een oude nikkelmijn, twee kilometer ondergronds was een neutrinodetector opgericht, een bol van transparant acryl met een diameter van 12 meter en gevuld met 1000 ton aan [[zwaar water]] (D<sub>2</sub>O). De bol wordt omringd door een geodetische bol van 18 meter met 9500 fotomultiplicatoren. Hiermee konden alle drie de smaken neutrino's worden gedetecteerd. Uit de SNO-metingen uit 2002 bleek dat neutrino's afkomstig van de zon voor
|author= The SNO collaboration
|year= 2002
Regel 30:
|pages= 011301
|doi= 10.1103/PhysRevLett.89.011301
}}</ref> Omdat in de zon slechts elektron-neutrino's ontstaan, hebben onderweg naar de aarde neutrino-oscillaties naar muon- en tau-neutrino's plaatsgevonden.
{{Appendix|2=
| |||