Slag bij Rorke's Drift: verschil tussen versies

Hoe de beslissing om te blijven vechten en niet terug te trekken tot stand kwam, is niet bekend. Zeker is dat de Zweedse missiepredikant Otto Witt onder protest gedwongen werd de missiepost te verlaten, hoewel hij als zendeling bekendstond bij de Zoeloes. Bij vertrek moet hij de Britse soldaten de weinig bemoedigende mededeling "dat ze allen zouden sterven" toegeroepen hebben.

De drie officieren van de missiepost, luitenant John Chard en luitenant Bromhead, en zijn plaatsvervanger assistent-commissaris Dalton - stelden vast dat het de enige aanvaardbare besluit was om te blijven en een Britse steunpunt op te bouwen. Terugtrekken van de troepen, met huifkarren en gewonden, zou in dit terrein regelrechte zelfmoord kunnen betekenen. De Britten waren zich terdege bewust van de numerieke superioriteit van de Zoeloes en hun vermogen krijgers snel te verplaatsen.

 

De oprukkende Zoeloestrijdmacht was aanmerkelijk groter dan verwacht: zij omvatte de uDloko, uThulwana en inDlu-yengwe regimenten, in totaal zo'n 4.000 krijgers. Geen enkele was aanwezig geweest in Isandlwana. Hoewel niemand dit eerst geloofde, had de Zoeloestrijdmacht de beschikking over een groot aantal buitgemaakte geweren, hoewel de meeste vuursteen[[musket]]ten waren en inferieur aan de Britse [[Martini-Henry-geweer|Martini-Henry-geweren]].