Pareto-efficiëntie: verschil tussen versies

Een Pareto-analyse is gebaseerd op de consumentenkeuzetheorie. Die gaat ervan uit dat individuen het eigen [[Nut (economie)|nut]]/kwaliteit van het leven maximaliseren.

 

Wanneer het optimum niet bereikt is en de toestand niet Pareto-efficiënt is, wil dat zeggen dat de huidige situatie zich (bij de grafische voorstelling) onder de Paretogrens bevindt. Wij kunnen nu een zodanige verandering doorvoeren dat minstens één individu erbij wint, zonder dat een van de anderen erbij verliest. Dit noemen we een [[Pareto-verbetering]].

 

Er wordt gesproken van een potentiële Pareto-verbetering, indien bij een nieuwe situatie de winnaars de verliezers compenseren en er alsnog een stijging in het totale nut ontstaat. Hierdoor kan de [[verzameling (wiskunde)|verzameling]] van [[agent (economie)|economische agent]]en er als geheel in nut op vooruit gaan.

 

In de beginsituatie: A krijgt 10, B krijgt 12, C krijgt 4.

 

 

Een economie is Pareto-efficiënt, wanneer iedere verandering in de economie, die tot een welvaartsverbetering voor de één leidt, tegelijkertijd een welvaartsverlies voor iemand anders betekent, met andere woorden: wanneer iemand zijn/haar positie alleen ten koste van een ander kan verbeteren.

 

{{DEFAULTSORT:Pareto-efficientie}}