Resonantiesnaar: verschil tussen versies

Op [[Steinway]] vleugels fungeert het gedeelte van de snaar tussen de [[Kam (muziekinstrument)|kam]] en het bevestigingsoog van de snaar als resonantiesnaar. Dit was onderdeel van Steinway's "Duplex Scale System". De door dit gedeelte van de snaar geproduceerde boventonen klinken empathisch mee met de aangeslagen snaar. Pianofabrikant [[Blüthner]] introduceerde ook een resonantiesnaarprincipe, dat bekendstaat als "[[Aliquot stringing|Aliquot Systeem]]", waarbij een vierde, niet zelf aangeslagen snaar die gespannen is boven de drie wel aangeslagen snaren meetrilt.<ref name="steinway">Verduidelijking:<br />*Het "Duplex Scale" systeem is van Steinway, een uitvinding uit 1888. Hierbij loopt de snaar van stempen via de [[agraffe]] via de kam via een drukpuntje van metaal om een geleidingspinnetje rond en weer terug via kam, agraffe naar de volgende stempen. Het unieke van Steinways systeem is daarbij dat er rekening werd gehouden met de afstand tussen kam en drukpuntje bij pinnetje in een harmonische verhouding (van de lage naar de hoge snaren gerekend: dubbeloctaaf, decime, octaaf, kwint, en uiteindelijk prime zelf) stond tot het trillend deel van de snaar. Dit gedeelte (alsmede het gedeelte tussen stempen en stalen kam of agraffe) werd in dit systeem dus niet afgedempt met een reep lakenvilt en kon sympathisch mee trillen met de aangeslagen snaar.<br />* Het Aliquotsysteem van Bluthner (patent 1873) betrof een vierde losse snaar die boven de 3 bestaande werd gespannen en die een octaaf hoger (van g-g2, daarboven unisono) gestemd was dan de aangeslagen 3 korige snaar eronder. Deze losse snaar was een meetriller die niet aangeslagen werd. Deze 4e snaar had zijn eigen dempertje, verbonden met de demper van de 3korige3-korige snaar eronder.<br />Bron: Kloppenburg, ''van Monochord tot moderne vleugel'', Broekmans & van Poppel, 1980.</ref>