Paul Verhaeghe: verschil tussen versies

'''Paul Verhaeghe''' (5 november [[1955]]) is een Belgisch [[psychoanalyse|psychoanalyticus]], [[auteur]] en [[Sigmund Freud|Freud]]- en [[Jacques Lacan|Lacan]]-kenner. Hij is [[hoogleraar]] en hoofd van de vakgroep Psychoanalyse aan de [[Universiteit Gent]]. Als auteur verwierf hij (ook internationaal) faam met ''Liefde in Tijden van Eenzaamheid'' en, ''Het einde van de psychotherapie''. en ''Identiteit''

Verhaeghe volgde een opleiding tot [[Klinische psychologie|klinisch psycholoog]] en bekwaamde zich vervolgens in de [[psychoanalyse]]. Zijn eerste doctoraat uit 1985 ging over [[hysterie]], zijn tweede uit 1992 over [[psychodiagnostiek]]. Hij werkt als [[hoogleraar]] aan de Universiteit van Gent en is hoofd van de vakgroep "Psychoanalyse". Hij is Freud- en Lacan-kenner.

In 1998 verwierf hij faam met zijn bestseller ''“Liefde in tijden van eenzaamheid”''. In een [[analyse]] gaat Verhaeghe in op de tijdloze en de tijdgebonden achtergronden van wat mensen zowel beweegt als verlamt op het terrein van de [[erotiek]], en op de verschillen tussen mannelijke en vrouwelijke seksuele fantasieën. Ook beschrijft hij Freuds tegenstelling tussen [[Eros (god)|Eros]] en [[Thanatos]] en wat het [[oedipuscomplex]] en macht daarmee te maken hebben. Tot slot gaat hij na waarom culturele veranderingen zoals de seksuele revolutie de man-vrouwverhouding niet alleen bevrijd maar ook problematischer gemaakt hebben.

Sedert 2000 gaat zijn belangstelling vooral uit naar de invloed van maatschappelijke veranderingen op psychologische en psychiatrische moeilijkheden. In 2009 publiceerde hij ''"Het einde van de psychotherapie"''. Heeft Freud afgedaan? Tegenwoordig wordt verondersteld dat alle [[psychische problemen]] –zoals [[adhd]], [[depressie]], "burn-out", persoonlijkheidsstoornis –en [[persoonlijkheidsstoornis]] ziektes zijn of gevolgen van erfelijke afwijkingen die met medicijnen te bestrijden zijn. Pillen in plaats van praten. Paul Verhaeghe neemt in dit boek krachtig stelling tegen deze ontwikkeling. De oorzaken van het groeiend aantal psychische problemen moeten niet gezocht worden in [[genen]] of [[neuronen]], maar in de manier waarop onze maatschappij met psychische problemen omgaat. Mensen gaan met andere problemen naar de psychiater dan vroeger, zijn minder dan voorheen geneigd tot [[introspectie]] en [[reflectie en verwachten zonder enige persoonlijke inspanning direct van hun problemen verlost te kunnen worden]]. De bijna automatisch voorgestelde remedie – pillenheersende –pillenremedie bevestigt deze situatie. In "Het einde van de psychotherapie" pleit Verhaeghe voor een andere visie op de hedendaagse psychische problemen en een grondige herwaardering van de psychotherapie.

Verhaeghe schreef sedert 1983 ontelbare [[publicaties]]. Sedert enkele jaren schrijft hij essays waarin hij het neoliberale maatschappijmodel haarfijn fileert en rekent hij af met de manier waarop wij ons [[economisch systeem ]]hebben vormgegeven. Niet met de [[economie]] als dusdanig, maar met de neoliberale invulling daarvan.

Op 30 januari 2012, de avond van de nationale staking “We Strike Back”, was Verhaeghe de keynote speaker in het Gentse kunstencentrum[[Kunstencentrum Vooruit]] in [[Gent]]. Verhaeghe stelde scherpe vragen over de gevolgen van het [[neoliberalisme]]. Hoe moeten we reageren? Wat zijn de alternatieven? Hoe valt alles weer in zijn plooi? En moeten we inleveren voor of tegen het neoliberalisme? Zijn betoog wordt gretig opgepikt door zowel de Links[[linkse politieke vleugel]] als Rechtsde [[rechtse politieke vleugel]]. Vorig jaar kreeg hij de prijs voor het beste essay van de liberale denktank “Liberales”[["Liberales"]]. Ook de ondernemers van de Vlaams-Brusselse vereniging “De[["De Warande”Warande"]] raakten geboeid door zijn visie en hij werd er meerdere malen uitgenodigd als gastspreker.