De straatzangeres: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
kGeen bewerkingssamenvatting
Geen bewerkingssamenvatting
Regel 19:
Het kleurenpalet van het schilderij is erg sober. Donkere kleuren overheersen, alleen onderbroken door het bleke gezicht van de vrouw en het kleine [[stilleven]] met kersen in rood een geel.
 
''De straatzangeres'' was voor zijn tijd een erg modern schilderij, omdat een scène uit het dagelijks leven werd afgebeeld op groot formaat. Dit was tot dan toe slechts voorbehouden aan religieuze en historische werken of officiële portretten. Manet slaagde erin een momentopname vast te leggen uit het stadsleven van Parijs, vastwaar tetoevallige leggenontmoetingen tussen onbekenden sinds de aanleg van de brede boulevards met trottoirs vaak voorkwamen. De vrouw op het portret staart met een lege blik in de verte, ondertussen enkele kersen naar haar mond brengend. Naar haar gedachten of bezigheden kan de toeschouwer slechts raden. De enige aanwijzingen zijn de gitaar en het café dat op de achtergrond vaag te zien is.
 
Tijdens de eerste expositie in 1863 kon het werk op stevig kritiek rekenen, maar [[Émile Zola]] schreef er in 1867 enthousiast over. Hij prees de subtiele harmonie van het zachte en licht grijs.<ref>Gary Tinterow en Henri Loyrette, Origins of Impressionism, 1994, New York p 398</ref>