Albert de Vleeschauwer: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k →Na de oorlog: typo |
k Link naar doorverwijspagina gerepareerd (Pierre Ryckmans naar Pierre Ryckmans (Congo)), met behulp van pop-ups |
||
Regel 6:
===Tweede Wereldoorlog===
Na de Duitse inval op 10 mei 1940 vluchtte De Vleeschauwer met de Belgische regering naar Frankrijk. Toen duidelijk werd dat Frankrijk de strijd aan het verliezen was, besloot de regering op 15 juni om naar Engeland te vluchten. Maar een paar dagen later, toen Maarschalk Pétain aankondigde dat Frankrijk de wapens zou neerleggen, veranderde ze van idee. De ministers [[Camille Gutt]], [[Marcel-Henri Jaspar]] en De Vleeschauwer verzetten zich daartegen en wilden toch doorvechten. Jaspar vluchtte op eigen houtje naar Engeland en werd daarvoor "uitgesloten" uit de regering. Gutt en De Vleeschauwer legden zich neer bij de regeringsbeslissing, maar De Vleeschauwer mocht toch uit Frankrijk vertrekken, met een speciaal statuut van "administrateur-generaal' van Belgisch-Congo en [[Ruanda-Urundi]]. Zijn opdracht was uitsluitend om de kolonie uit vreemde handen te houden. De toenmalige gouverneur-generaal van Congo, [[Pierre Ryckmans (Congo)|Pierre Ryckmans]] koos openlijke de kant van de geallieerden. De Vleeschauwer zag spoedig in dat hij zijn opdracht maar tot een goed einde kon brengen als hij de steun had van de Britten. Op 4 juli vertrok hij vanuit Lissabon naar Londen. Daar ontmoette hij [[Winston Churchill]] op 8 juli. Hij beloofde hem de steun van Belgisch Congo. Hij beloofde hem ook dat er meer Belgische ministers zouden volgen. Bij een ontmoeting aan de Frans-Spaanse grens in [[Le Perthus]], op 2 augustus 1940, slaagde hij er in zijn collega's [[Paul-Henri Spaak]] en [[Hubert Pierlot]] te overtuigen. De angst dat de Britten in het andere geval een links-vrijzinnige vereniging rond [[Jaspar]] en [[Camille Huysmans]] als wettige regering in ballingschap zouden erkennen, motiveerde hem in zijn missie. Gutt hoefde men niet meer over te halen; deze reisde met hem mee terug naar [[Londen]]. Spaak en Pierlot zouden pas eind oktober 1940 in Londen arriveren. Al die tijd hielden Gutt en De Vleeschauwer onder hun twee de Belgische regering boven water aan de geallieerde zijde. Vanaf 31 oktober 1940 ging de vierkoppige regering Pierlot-Spaak-De Vleeschauwer en Gutt van start in Londen. Door de démarches van De Vleeschauwer kon het vooroorlogse kabinet o.l.v. Pierlot België en de kolonie in het kamp van de geallieerden houden waardoor koning Leopold III zijn politieke ambities moest matigen. In dit opzicht was de nochtans koningsgezinde politicus buiten zijn wil om anti-Leopoldistisch.<br>
De Vleeschauwers "soortelijk gewicht" als minister van Koloniën was in Londen veel groter dan in Brussel. Immers de kolonie kon middelen en grondstoffen leveren voor de oorlogsvoering en zou ook een bron van inkomsten vormen voor de Belgische regering-in-ballingschap. De Vleeschauwers beleid was omstreden, zowel in Congo als in Londen. Om niet uit de gunst van ''Laken'' te vallen stuurde hij tegenstrijdige boodschappen uit om zich te verdedigen en om de koning van zijn trouw te verzekeren. Hij leek lange tijd de rol van scheidsrechter te willen spelen tussen de twee. Londen wilde de kolonie resoluut ondergeschikt maken aan de oorlogsvoering. In Congo probeerde men ook de eigen zelfstandige zakelijke en 'staatkundige' belangen te vrijwaren.
| |||