Die Kultur der Renaissance in Italien: verschil tussen versies

Jacob Burckhardt accepteerde de beoordeling die kunstenaars en geleerden uit de renaissance zelf over hun tijd gaven: het idee van de renaissance als 'wedergeboorte' nam hij klakkeloos over. Hij voegde aan de clichés over het herstel van de oude kunsten en wetenschappen zelfs nog eigen noties toe als 'individualisme' en 'moderniteit'. Veel mensen nemen deze 19e-eeuwse mythe van de renaissance nog steeds ernstig, maar moderne historici nemen geen vrede meer met deze versie. Hun argumenten kunnen in twee categorieën worden ondergebracht:

#renaissancemensen waren in hun gedrag, idealen en vooronderstellingen veel traditioneler en eigenlijk (nog) meer middeleeuwers, ook al vonden ze dat zelf niet altijd.

[[Peter Burke]], auteur van een aantal werken over de renaissance, formuleert zijn bedenkingen over de bruikbaarheid van de term renaissance als volgt:

{{citaat smal met bron|Was er wel een renaissance? Ik zou daar nee op zeggen als we de renaissance beschrijven als van purper en goud, als een opzichzelfstaand cultureel wonder, of als een plotseling ontstaan van de moderne tijd. Maar als we de term gebruiken om er een bepaalde groep van culturele veranderingen in de westerse cultuur mee aan te duiden, zonder vooroordeel jegens de prestaties van de middeleeuwen of jegens die van de wereld buiten Europa, dan kan hij gezien worden als een indelingsbegrip dat nog altijd bruikbaar is. (...) |bron=Peter Burke, ''The Renaissance'', 1987; vertaling van B. Beckerman: ''De Renaissance'', 1989, blz. 9-12}}