Wikipedia

Sophie in Beieren (1847-1897): verschil tussen versies

Interactief door geschiedenis bladeren
← Oudere bewerkingNieuwere bewerking →
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
VisueelWikitekst
Richardw (overleg | bijdragen)
moderatoren
69.610 bewerkingen
overbodige wrapper; onjuist hoofdlettergebruik
Richardw (overleg | bijdragen)
moderatoren
69.610 bewerkingen
k als ze de jongste dochter was kan ze nooit anders dan de jongste zus zijn; mengelmoesje van o.t.t. en v.t. weggewerkt
Regel 5:
'''Sophie Charlotte Augustine in Beieren''' ([[München]], [[22 februari]] [[1847]] - [[Parijs]], [[4 mei]] [[1897]]) was prinses van [[Beieren]], hertogin in Beieren en later - door haar huwelijk - hertogin van [[Alençon-Orléans]].
 
ZijSophie was de jongste dochter van [[hertog]] [[Maximiliaan Jozef in Beieren]] en diens vrouw [[Ludovika van Beieren|Ludovika]] en de jongsteeen zus van de [[Oostenrijk-Hongarije|Oostenrijkse]] keizerin [[Elisabeth in Beieren (1837-1898)|Elisabeth]].
 
Sophie bracht het grootste gedeelte van haar jeugd door op het slot [[Possenhofen]], niet ver van [[München]]. Nadat al haar broers en zussen getrouwd waren was zij vanaf [[1861]] nog als enig kind op het ouderlijke slot. Ze was zeer bevriend met haar neef [[Lodewijk II van Beieren|Lodewijk]], die in [[1864]] als Lodewijk II de Beierse troon zou bestijgen. Ze deelden een grote liefde voor de natuur en voor de muziek van [[Richard Wagner]]. Omdat Sophie mooi kon zingen en bovendien zichzelf begeleidde op de piano, zong zij regelmatig stukken uit de opera's van Wagner voor Lodewijk.
Aangezien zij de schoonzus was van de machtige Oostenrijkse keizer, [[Frans Jozef I van Oostenrijk|Frans Jozef I]] waren er veel [[Europa (werelddeel)|Europese]] prinsen geïnteresseerd in haar hand. Zo deden prins [[Lodewijk van Portugal|Louis]] van [[Portugal]] en [[Lodewijk Victor van Oostenrijk|Lodewijk Victor]], een jongere broer van de Oostenrijkse keizer, haar een aanzoek. Met steun van haar vrijgevochten vader, sloeg ze deze aanzoeken af.
 
Uiteindelijk verlooftverloofde ze zich met haar neef, koning [[Lodewijk II van Beieren]]. Tot een huwelijk kwam het evenwel niet. Mogelijk door bindingsangst stelde Lodewijk het huwelijk alsmaar uit. Nadat hertog Maximiliaan zijn neef hieromtrent om opheldering vroeg, verbrak hij de verloving. Daarop heefthad Sophie een korte maar kennelijk hevige omgang met de handelsondernemer [[Edgar Hanfstaengl]]. Deze werd evenwel niet geschikt geacht als toekomstige levenspartner.
 
Ludovika ging daarom op zoek naar een nieuwe huwelijkskandidaat en vond deze in de hertog [[Ferdinand van Alençon-Orléans]]. Sophie stemde in met het huwelijksaanzoek, en op [[28 september]] [[1868]] trouwden ze in Possenhofen.
 
Het paar verhuisde naar [[Engeland]], daar het de afstammelingen van het huis Orléans sinds de revolutie van [[1848]] verboden was, voet op [[Frankrijk|Franse bodem]] te zetten. In Engeland werd Sophie overvallen door aanvallen van melancholie. Ze verlangde steeds meer naar huis en naar haar vroegere geliefde, Edgar Hanfstaengl. Aan hem schreef ze hartstochtelijke liefdesbrieven, die evenwel onbeantwoord bleven. Vanaf 1872 woontwoonde het paar weer in Frankrijk, waar het een villa in [[Vincennes (Val-de-Marne)|Vincennes]] betrektbetrok.
 
Onderwijl had het paar twee kinderen gekregen:
* [[Louise Victoria van Alençon|Louise Victoria]] ([[1869]] - [[1952]])
* [[Emanuel van Orléans|Philippe ''Emanuel'']] ([[1872]]- [[1931]]).
 
In [[1886]] wordtwerd Sophie hevig verliefd op haar [[gynaecoloog]], Dr Glaser. Het paar begintbegon een verhouding en besluitbesloot zelfs gezamenlijk naar [[Zwitserland]] te vertrekken. Dit plan wordtwerd verijdeld omdat de echtgenote van de vrouwenarts aan de bel trekttrok. Ferdinand Alençon overlegtoverlegde hierop met zijn zwager, de arts [[Karel Theodoor in Beieren]], wat hem te doen staatstond. Besloten wordtwerd Sophie op te laten nemen in een psychiatrische kliniek in de buurt van [[Graz]], waar zij zou kunnen herstellen van haar ''sexueller Abartigkeiten''. Sophie verblijftverbleef vijf maanden in de kliniek, hersteltherstelde nog enige tijd opin een slot in [[Tirol (gebied)|Tirol]] en vervoegtvervoegde zich daarna weer bij haar man.
 
Sophie komtkwam uiteindelijk om bij een hevige brand in de [[Bazar de la Charité]] (een liefdadigheidstentoonstelling in Parijs), alstoen zij tegen het klemmenddringend advies van de brandweer, weigertweigerde het gebouw te verlaten, omdat zij erop staatstond dat eerst andere vrouwen zouden worden gered.
 
Op haar begrafenis ontluiktontluikte de liefde tussen haar nichtje [[Elisabeth in Beieren (1876-1965)|Elisabeth in Beieren]] en prins [[Albert I van België|Albert van België]].
 
== Literatuur ==
 
* Gustav Hergel: ''Herzogin Sophie Charlotte von Alençon.'' Aussig: Rennert, 1897 (Jahres-Bericht des Communal-Untergymnasiums in Aussig 1896/97). - 104 S.
* Thomas Maria Wehofer: ''Schwester Marie-Madeleine aus dem Dritten Orden des heiligen Dominicus : Sophie Charlotte Herzogin von Alençon, geb. Herzogin in Bayern, in Briefen an einen Freund aus demselben Dritten Orden.'' München : Lentner, 1898. - 168 S., Ill.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/wiki/Sophie_in_Beieren_(1847-1897)"