Viljo Heino: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Artikel uitgebreid + paragraafindeling gemaakt, palmares aangepast/verbeterd + bron en noten toegevoegd |
Tekst verder uitgebreid + noot toegevoegd |
||
Regel 22:
== Loopbaan ==
=== Geschorst en toch gewonnen ===
Heino was op de eerste [[Europese kampioenschappen atletiek|Europese kampioenschappen]] die na de [[Tweede Wereldoorlog]] in het bevrijde [[Europa (werelddeel)|Europa]] plaatsvonden, de grote favoriet op de [[10000 meter (atletiek)|10.000 m]]. Had hij immers niet twee jaar eerder het [[Lijst van wereldrecords atletiek|wereldrecord]] op deze afstand op zijn naam gezet? En had hij daarbij niet maar liefst zeventien seconden afgelopen van het in 1939 gevestigde record van zijn landgenoot [[Taisto Mäki]]?<br />Helemaal zonder slag of stoot verliep Heino's deelname aan de EK in [[Oslo]] overigens niet. Weliswaar was hij door de Finse bond ingeschreven, maar op dat moment was hij wegens het overtreden van de amateurregels geschorst. Hij zou na een wedstrijd 3000 [[Zweedse kroon|kronen]] als beloning hebben aangenomen. Op het congres van de [[International Association of Athletics Federations|IAAF]], dat daags voor de aanvang van de Spelen plaatsvond, verklaarde de Finse gedelegeerde echter, dat die beloning niet in Heino's zak, maar in die van zijn manager was verdwenen. Heino bleef derhalve amateur en werd als deelnemer geaccepteerd.<ref name="Oslo">Uit ''Wat Oslo ons bracht'' door G. Kraemer (1946), bron: zie hierboven</ref
Op de 10.000 m maakte hij de in hem gestelde verwachtingen vervolgens helemaal waar. Na een tactische race, waarbij zijn landgenoot Pärälä zich had opgeofferd door het tempo aanvankelijk te drukken, maakte Heino hiervan handig gebruik door in een latere fase van de wedstrijd weg te lopen van het veld, waarop hij tenslotte aan de finish bijna een ronde voorsprong had. Met zijn eindtijd van 29.52,0 kwam Heino in feite uit onder het oude wereldrecord van Mäki.<ref name="Oslo"/><br />Op de 5000 m, die een dag later plaatsvond, meende Heino, die zelfvertrouwen had geput uit het verloop van de 10.000 m, eenzelfde tactiek te kunnen toepassen. Vanaf de tweede ronde leidde hij het veld en dat bleef zo tot enkele ronden voor het einde. Het probleem was alleen, dat de Fin er al die tijd niet in was geslaagd om zich te ontdoen van de [[Groot-Brittannië|Brit]] [[Sydney Wooderson]] en de [[Nederland]]er [[Wim Slijkhuis]]. Toen Slijkhuis in de op één na laatste ronde de knuppel in het hoenderhok gooide, leek het pleit beslecht. Zijn lange eindsprint was vooral bedoeld om Wooderson, die bekend stond om zijn felle eindschot op de laatste paar honderd meter, de wind uit de zeilen te nemen. Dit mislukte echter, Wooderson wist Slijkhuis te volgen en ging deze in de laatste ronde met een uiterste krachtsinspanning voorbij. Wooderson won in 14.08,6, minder dan tien seconden verwijderd van het wereldrecord, terwijl Slijkhuis als tweede in 14.14,0 zijn [[Lijst van Nederlandse records atletiek|Nederlandse record]] met 20 seconden bijstelde. Voor Heino waren de druiven ditmaal zuur. Hij eindigde tenslotte als vierde.<ref name="Oslo"/>
=== Geen olympische roem ===
| |||