Gaius Marius: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k Wijzigingen door 217.128.183.137 (Overleg) hersteld tot de laatste versie door Xqbot |
Het klopte niet dat Italia de hoofdstad was van de staat die de rebellen oprichten naar aanleiding van onenigheid tussen Rome en Italische bondgenoten. |
||
Regel 9:
De veranderingen die hij invoerde in het Romeinse leger, hielden in dat de staat de uitrusting betaalde voor de soldaten. Dat zorgde ervoor dat ook het proletariaat het leger in kon. Dit was noodzakelijk omdat vóór de veranderingen soldaten hun eigen uitrusting moesten betalen. Daardoor waren de meeste soldaten boeren. Toen rijke Romeinen op het platteland gingen wonen, leidde dit ertoe dat boeren van hun land gejaagd of uitgekocht werden. Zodoende gingen de boeren in de stad wonen, waar ze geen of weinig werk konden vinden en zo werden zij arm. Het proletariaat groeide daardoor enorm en het aantal boeren slonk enorm. Hierdoor werd het steeds moeilijker voor Rome om aan soldaten te komen. De oplossing werd bedacht door Gaius Marius. Het Romeinse leger werd omgevormd tot een echt beroepsleger in plaats van een leger van halve [[huurlingen]]. Verdere veranderingen die Marius doorvoerde als consul, waren dat soldaten een contract tekenden bij de Romeinse staat, waardoor ze 25 jaar zouden dienen in het leger, om dan aan het eind met pensioen te gaan en beloond te worden met een stuk land en een groot deel van hun salaris, dat was ingehouden. Dit werden de [[Romeins legionair|legionair]]s, en alleen Romeinse burgers konden dit. Niet-Romeinen konden ook een dergelijk contract tekenen, waarbij ze na dezelfde periode, als de legionairs met pensioen gingen, een vergelijkbare beloning kregen (maar dan wat lager) en het Romeinse staatsburgerschap verwierven, wat hun extra rechten en belastingkortingen opleverde. Dit waren de [[auxilia]]. De auxilia werden vaak gebruikt om grenzen te verdedigen en als lichte infanterie. De legionairs werden gebruikt om grote aanvallen af te slaan en om het imperium uit te breiden. Auxilia werden meestal ingezet in andere gebieden als waar ze vandaan kwamen, om de kans op opstanden te verkleinen. Doordat legionairs niks te verliezen hadden wat ze niet bij zich droegen (ze waren altijd ongetrouwd), en alleen konden verdienen als soldaat bij de bevelhebber, ontwikkelden ze een grote trouw aan de bevelhebber (als deze tenminste succesvol was), waardoor deze vaak grote macht kon krijgen. Dit probeerde de senaat te bestrijden door de bevelhebbers om de paar jaar af te wisselen. Wanneer dit niet gebeurde, bracht dat grote risico's, zoals wat er later gebeurde bij [[Julius Caesar]].
Terug in Rome wierp Gaius Marius zich op de binnenlandse politiek. Hij associeerde zich min of meer met de volkspartij, die onder de tribunen [[Lucius Appuleius Saturninus|Saturninus]] en [[Gaius Servilius Glaucia|Glaucia]] afbreuk deed aan de macht der [[Oligarchie|oligarchen]]. Maar de beide leiders werden steeds radicaler. Toen Glaucia als kandidaat voor het [[consul (Rome)|consulaat]] in 99 zijn tegenstanders liet vermoorden, verklaarde de senaat de staat in gevaar. Marius moest de orde herstellen. Hij deed dat op een kalme manier en sloot Saturninus, Glaucia en hun voornaamste aanhangers op in een openbaar gebouw. Daar werden zij door op het dak geklommen aanhangers der senaatspartij met leistenen doodgegooid. Dat incident kostte Marius zijn reputatie bij het volk. Voortaan werd hij door elke groepering in Rome gewantrouwd. Voorlopig was zijn rol uitgespeeld. De [[optimates]] heersten en maakten op schandalige wijze misbruik van hun macht. In 91 vermoordden zij de hervormingsgezinde tribuun [[Marcus Livius Drusus minor|Marcus Livius Drusus]], zoon van [[Gaius Sempronius Gracchus|Gracchus]]' [[Marcus Livius Drusus maior|concurrent]] , die onder meer burgerrecht voor de Italische bondgenoten had geëist. Daardoor kwamen de meeste bondgenoten in opstand. De
Marius is in totaal zeven keer [[consul (Rome)|consul]] geweest. Hoewel hij door zijn militaire successen geliefd was, was hij in de politiek niet erg succesvol. Op het eind van zijn leven was Marius een verbitterd man. Met een wanhopige blik en steeds omringd door een troep gewapende aanhangers zag men hem door de straten van Rome schrijden. Voorbijgangers groetten de consul onderdanig. Groette Marius niet terug, dan was dat een teken voor zijn lijfwacht om de ander af te maken. In zijn gedrag begon de oude generaal steeds duidelijk trekjes van krankzinnigheid te vertonen. Het was een zegen voor zijn eigen partij, toen hij in 86 stierf.
| |||