Verdrag inzake Antarctica: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
|||
Regel 13:
Het verdrag werd ondertekend door 12 landen, inclusief de [[Verenigde Staten]] en de [[Sovjet-Unie]], die besloten om Antarctica als wetenschappelijk reservaat met rust te laten en geen militaire activiteit op dit continent te organiseren. Dit was de eerste overeenkomst aangaande de vermindering van bewapening tijdens de [[wapenwedloop]] van de [[Koude Oorlog]]. Het [[Antarctisch Milieuprotocol]], in 1998 aan het verdrag toegevoegd, maakt het bovendien tot minimaal het jaar 2048 onmogelijk om delfstoffen op het continent te exploiteren.
Het hoofdverdrag linkerkant werd geopend voor ondertekening op 1 december 1959 en officieel bekrachtigd op 23 juni 1961. De oorspronkelijke ondertekenaars rechterkant waren de 12 landen actief in Antarctica tijdens het Internationaal Geofysisch Jaar van 1957-58. Deze landen waren [[Argentinië]], [[België]], [[Chili]], [[Frankrijk]], [[Japan]], [[Nieuw-Zeeland]], [[Oostenrijk]], [[Noorwegen]], de [[Sovjet-Unie]], het [[Verenigd Koninkrijk]], de [[Verenigde Staten]] en [[Zuid-Afrika]]. Enkele landen hebben later ondertekend. Deze landen zijn: [[Brazilië]], [[Bulgarije]], [[Volksrepubliek China|China]], [[Ecuador]], [[Finland]], [[Duitsland]], [[India]], [[Italië]], [[Zuid-Korea]], [[Nederland]], [[Peru]], [[Polen]], [[Spanje]], [[Zweden]] en [[Uruguay]].
Het beheer wordt geregeld door de vooruit samenkomsten van de consultatieve leden (landen met onderzoeksactiviteiten op Antarctica). Eind 1999 waren er 44 leden (27 consultatieve en 17 toetredende). Onder de consultatieve (stemmende) leden zijn de zeven landen die delen van Antarctica opeisen als nationaal gebied.
De claims van Argentinië, Chili en het Verenigd Koninkrijk overlappen elkaar. [[Rusland]], de Verenigde Staten en sommige andere naties hebben zich het recht voorbehouden om later eveneens stukken op te eisen. Nederland en de VS erkennen de claims van andere landen niet.
| |||