Klankwet: verschil tussen versies

De primaire functie van taal is communicatie, en wanneer een klankwet als effect heeft dat de communicatie sterk gehinderd wordt, kan het gebeuren dat hij in bepaalde gevallen niet toegepast wordt. De klankwet die als voorbeeld in de openingsparagraaf van dit artikel werd opgevoerd, levert een voorbeeld. De regelmatige verleden tijd van de zwakke werkwoorden eindigde in het Middelnederlands op ''de'' of ''te''. Als de doffe ''e'' daarin weggevallen was, zou die vorm in de 2e en 3e persoon samengevallen zijn met die van de tegenwoordige tijd: ''ghi/hi maecte'' → ''ghi/hi maect'' en ''ghi/hi rovede'' → ''ghi/hi roved'' → met auslautverhärtung ''ghi/hi rovet''. Dat is uiteraard niet gebeurd<ref> Er zijn wel enkele verleden-tijdsvormen zonder doffe ''e'' bewaard; uit de eerste helft van de 17e eeuw signaleert G.R.W. Dibbets in ''Forum der Letteren'' 11 (1991), pp. 296–297 o.a. ''slaefd'' en ''leerd'' i.p.v. ''slaefde'' en ''leerde''. Maar dergelijke vormen zijn heel zeldzaam, en ze hebben het natuurlijk niet gehaald.</ref>, en het Nieuwnederlands bewaart nog steeds deze doffe ''e''. Hij is echter wel consequent weggevallen in onregelmatige werkwoorden, waar geen homoniemie optrad: ''ghi/hi dachte'' → ''ghi/hi dacht''.