Hydraulische cilinder: verschil tussen versies

Als men een drukkende cilinder gebruikt, dan zal men in het algemeen geen vloeistofaansluiting aan de stangzijde hebben. Als er al een zuiger is (voor bvbijvoorbeeld geleiding) zal deze geen afdichtingen hebben, maar juist extra doorgangen. Het drukoppervlak van de cilinder is dan gelijk aan het zuigerstangoppervlak en men spreekt dan van een plunjer cilinderplunjercilinder. Ook kan men zich indenken dat men een volume heeft met een cilinderkop, waardoor een zuigerstang steekt. Dit "volume"hoeft dan helemaal niet bewerkt te zijn. Ook hier spreekt men van een plunjercilinder.

De zuigerstang van een cilinder bevindt zich beurtelings in de cilinder en steekt dan weer uit. Het oppervlak van de stang moet glad en hard zijn voor de geleidingen en afdichtingen, maar moet ook corrosiebestendig zijn. Op de meeste cilinders wordt daarom een chroomlaag aangebracht. De chroomlaag is wel hard,maar aangezien een chroomlaag poreus is, geeft dit geen goede bescherming tegen corrosie. Een dikkere chroomlaag verbetert de corrosiewerende eigenschappen, maar het is beter om eerst een (dichte, maar zachte) nikkellaag aan te brengen en hierop een chroomlaag. Voor maritieme toepassingen wordt vaak gekozen voor 60 micron nikkel en 40 micron chroom. Indien de cilinders zwaar worden blootgesteld aan corrosie kan men denken aan een roestvast staal als basismateriaal (rvs 316 is echter niet sterk), ook kan men de laagdiktes vergroten tot bvbijvoorbeeld 150 + 100 micron.