Indien deze zoon die Onszelf bij Gods genade opvolgt, zonder wettige kinderen zou komen te sterven, manen wij het hele volk, bij haar verknochtheid en bij het bij zowat alle mensen hechtgevestigde enige ware geloof, om in dat geval, tot heil van allen, tot rust van de Kerk en tot de eenheid van het Rijk, onder Onze kinderen die hun broer zouden overleven slechts één enkele te willen kiezen; en wij herhalen de voorwaarden van deze keuze zoals boven bepaald, want om hem - als koning - in te kunnen zetten is er geen menselijke maar een goddelijke wil nodig.
==De praktijk==
[[Lodewijk de Vrome]] had deze ordinatio op zijn situatie geschetst. Hij zou opgevolgd worden door zijn drie zoons: [[Lotharius]], Pepijn en [[Lodewijk de Duitser]]. Lotharius zou als oudste de keizerkroon erven en daardoor het oppergezag over zijn twee broers. Pepijn zou [[Aquitanië]] erven en Lodewijk [[Beieren]]. Zij zouden evenwel ondergeschikt blijven aan hun oudere broer. Lodewijk de Vrome zorgde echter zelf voor problemen. Door een kind te verwekken in 823 in zijn tweede huwelijk schiep hij een complexe situatie, daar hij Karel de Kale (het kind uit zijn tweede huwelijk) ook wou betrekken in zijn erfenis. Het lot kwam hem echter te hulp. In 838 zou Pepijn sterven alvorens Lodewijk de Vrome zelf stierf in 840. Zo werd het aantal van vier erfgenamen teruggebracht op drie die samen het [[Verdrag van Verdun]] tekenden. De keizerskroon ging daarbij naar de Lotharius zodat de wens van Lodewijk de Vrome alsnog gerespecteerd werd. Lang zou zijn systeem echter niet standhouden. Bij de dood van Lotharius werd zijn middenrijk verdeeld en zouden het Oost- en West-Frankische rijk hun eigen weg gaan respectievelijk als Duitsland onder de [[Ottonen]] (vanaf 911) en Frankrijk onder de [[Capetingers]] (vanaf 987). De keizerstitel vanaf 962 naar Duitsland gaan.
