John Roebling: verschil tussen versies

In die tijd werden [[schuit]]en van Philadelphia over het [[Allegheny (gebergte)|Allegheny-gebergte]] op spoorwagons naar de andere kant van de bergen gesleept zodat de boten verder naar Pittsburgh konden varen. Deze wagons werden over de hellingen getrokken door dikke hennepkabel tot 23 [[centimeter]] (9 [[inch|duimen]]) dik. Deze kabel versleet en raakte uiteindelijk uitgeput. Wanneer de kabels braken tijdens het naar boven trekken of laten zaken dan storttestortten de wagons ongecontroleerd naar de voet van de helling met grote schade tot gevolg. Nadat Roebling dit had gezien herinnerde hij zich een artikel in een Duits tijdschrift over staalkabel. Spoedig daarna begon hij een staalkabel te ontwikkelen, die uit bundels van draad rond een binnenkern bestond, om een strak vastgebonden bundel van kabel. Deze staalkabel werd gebruikt in elk van de hangbruggen die hij ontwierp.

Dit had tot gevolg dat in 1845 RoebelRoebling een hangbrug over de rivier [[Monongahela]] in Pittsburgh mocht bouwen. In 1848, ondernam Roebling de bouw van vier hangaquaducten over het [[Delaware-Hudson-kanaal]].

Het volgende project van Roebling, dat in 1851 begon, was een spoorwegbrug die de Centrale en Grote Westelijke Spoorweg van New York naar [[Canada]] over de rivier [[Niagara (rivier)|Niagara]] verbond. De bouw zou vier jaar vergen. De brug, met een spanwijdte van 825 voet, werd gesteund door vier staalkabelstaalkabels, en had twee niveaus, voor voertuigen en voor spoorverkeer. Terwijl de brug over de Niagara werd gebouwd, begon Roebling met een andere brug van de spoorweg, over de [[Kentucky (rivier)|Kentucky]]-rivier op de Zuidelijke Spoorweg van [[Cincinnati]] naar [[Chattanooga (Tennessee)|Chattanooga]], die een spanwijdte van 1 224 voet vereiste. De ankerplaats en de steentorensstenen torens werden voltooid, en de kabeldraad en het materiaal voor de bovenbouw waren al geleverd, toen het spoorwegbedrijf failliet ging: de brug werd onafgewerkt verlaten.