Verdrag van Amiens (1423): verschil tussen versies

Het verdrag van Amiens werd ondertekend op 13 april 1423 in de nadagen van het [[Verdrag van Troyes]]. Het verdrag was bedoeld om de Anglo-Bourgondische alliantie te verstevigen en vormde de basis van de dubbele monarchie over de koningrijkenkoninkrijken Frankrijk en Engeland onder [[Hendrik V van Engeland]].

In het verdrag van Amiens werden de huwelijken geregeld tussen [[Jan van Bedford]] en [[Anna van Bourgondië (1404-1432)|Anne van Bourgondië]], de jongere zus van Filips de Goede en tussen Arthur, graaf van Richmond en [[Margaretha van Bourgondië (1393-1441)|Margaretha van Bourgondië]] een oudere zus van de hertog van Bourgondië. Margaretha was de weduwe van [[Lodewijk van Guyenne]], de dauphin die jong overleed. Daarbij bevestigden de drie hertogen om [[Hendrik VI van Engeland]] te erkennen als koning van Frankrijk zoals twee jaar eerder overeengekomen was in het verdrag van Troyes<ref>Daar werd [[Hendrik V van Engeland]] en zijn nakomelingen erkend als koning van Frankrijk.</ref>.

In het verdrag van Troyes werd overeengekomen dat Hendrik V van Engeland en zijn erfgenamen, de Franse troon zouden erven na de dood van [[Karel VI van Frankrijk]], maar Hendrik V stierf enkele weken voor Karel VI en erfde dus nooit de Franse troon.

De zoon van Hendrik V was nog een zuigeling. Op 9 maand oud werd hij tot koning van Engeland gekroond en op 16 december 1431 wordtwerd hij, als tien jarigetienjarige, tot koning van Frankrijk gekroond in de [[Notre-Dame van Parijs|Notre Dame]] in Parijs. De Franse adel weigerde dit kind als koning te erkennen. Jan van Bedford, de jongere broer van Hendrik V en regent van Normandië, werd regent van Frankrijk en voerde het bewind in Parijs in afwachting van de meerderjarigheid van Hendrik VI.

In februari 1423 riep Bedford op tot een formele alliantie en stelde voor dat de hertogen elkaar zouden ontmoeten in Amiens. De besprekingen eindigden in april met het bekrachtigen van een persoonlijke overeenkomst die zou van kracht blijven tot de dood van de ondertekenaars. Het militaire deel van de overeenkomst bepaalde dat elk de ander zou bijstaan met 500 gewapende mannen en boogschutters in geval van nood. De hoofdbepaling was de verbintenis van beide om het belang van de koning (Hendrik VI) en zijn koningrijkenkoninkrijken in Engeland en Frankrijk te behartigen, deze clausule erkende de rechten van Hendrik VI en verwierp de aanspraken van de dauphin.