Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
HRoestBot (overleg | bijdragen)
k r2.6.5) (robot Erbij: za:Gangbit
Regel 12:
Ouderwetse vulpennen hadden een rubberen vulzak met een hefboompje, modernere een zuiger die met een schroef bediend wordt. Vulpennen gebruiken nu vaak vullingen maar kunnen ook met een converter werken, waarmee je de pen uit een inktpot kan vullen.
 
Een vulpen heeft meestal een losse dop die op de pen geklikt of geschroefd kan worden. Er zijn ook capless vulpennen op de markt met een balpen systeem; door een klik op de achterkant komt de vulpenpunt naar buiten. De dop beschermt de kwetsbare pen en voorkomt het uitdrogen van de in de pen aanwezige inkt. De pen bestaat uit twee helften, waartussen de [[inkt]] vloeit door de capillaire werking en door de [[zwaartekracht]]. De eigenlijke pen is meestal van [[goudStaal (metaal)|staal]] of verguld. Bij goedkopereduurdere vulpennen is deze van [[Staal (metaal)|staalgoud]] of verguld. Het topje van de punt is extra hard en verdikt om slijtage tegen te gaan en een acceptabele lijn af te kunnen geven. Het topje kan daartoe van een ander materiaal gemaakt zijn, bijvoorbeeld van [[iridium (element)|iridium]]. Iridium wordt eigenlijk nauwelijks meer gebruikt, maar is ingesleten in het taalgebruik.
De pen van een vulpen gaat "naar de hand" staan van degene die hem gebruikt. Dat was vroeger in ieder geval zo, toen de punten veel flexibeler waren. Tegenwoordig worden de punten veel steviger gemaakt, omdat de mensen harder op papier drukken met de pen door gewenning aan de balpen. Omas en Pelikan maken vulpennen die nog wel een zekere flexibiliteit hebben. Deze vulpennen gaan dus wel naar de hand staan.