Marie Louise van Oostenrijk: verschil tussen versies

'''Maria Louise Leopoldina Francisca Theresia Josepha Lucia''' ([[Wenen]], 12 december 1791 – [[Rome (stad)|Rome]], 17 december 1847), aartshertogin van [[Oostenrijk]], was als tweede echtgenote van [[Napoleon Bonaparte]] keizerin der Fransen en later soeverein hertogin van [[hertogdom Parma en Piacenza|Parma]], [[Piacenza (stad)|Piacenza]] en [[Guastalla]]. Ook was ze de moeder van Napoleons zoon, [[Napoleon II]].

In 1809 liet de Franse keizer Napoleon zich scheiden van zijn eerste echtgenote [[Joséphine de Beauharnais]], die er niet in was geslaagd hem een troonopvolger te geven. Hij ging op zoek naar een vrouw van koninklijken bloede om zichzelf een koninklijker allure te geven en het voortbestaan van de dynastie te verzekeren. Zijn eerste keus was [[Anna Paulowna van Rusland|groothertogin Anna]] van het [[Huis Romanov]] (de jongere zus van [[Alexander I van Rusland|tsaar Alexander I van Rusland]]), maar dit voorstel werd afgewezen (.<ref>Anna werd later koninginals echtgenote van Nederland)[[Willem II der Nederlanden|koning Willem II]] van [[1840]] tot [[1849]] koningin der Nederlanden.</ref> Mogelijk op suggestie van de vooraanstaande Oostenrijkse diplomaat [[Klemens von Metternich|Metternich]] viel Napoleons oog daarna op de Oostenrijkse keizersdochter Marie Louise, een telg uit een van de oudste regerende families van Europa. De vader van de bruid ging akkoord met het huwelijk omdat hij hoopte op die manier de banden tussen het Oostenrijkse keizerrijk en het nieuwe Franse keizerrijk te versterken. Marie Louise werkte mee, maar beschouwde het als een persoonlijk offer. Het huwelijk vond plaats op [[11 maart]] [[1810]]. Een jaar later, op 20 maart 1811, schonk Marie Louise Napoleon diens lang gewenste opvolger: [[Napoleon II]] (1811-1832), die de titel 'koning van Rome' ontving.

Napoleon zou ooit hebben beweerd dat hij de voorkeur gaf aan Marie Louise boven zijn eerste vrouw Joséphine, niet omdat hij meer van haar hield dan van Joséphine, maar omdat hij respect voor haar had. Zijn respect voor Joséphine was verminderd door haar buitenechtelijke affaires[[overspel]].

Tijdens Napoleons afwezigheid in 1812, 1813 en 1814 (toen hij op [[Veldtocht van Napoleon naar Rusland|veldtocht naar Rusland]] was en tijdens zijn Duitse campagne) trad Marie Louise in Parijs op als regentes. Na Napoleons eerste val in 1814 keerde ze terug naar Wenen, waar ze door de bevolking en haar eigen familie met open armen werd ontvangen. Ze ging niet in op Napoleons dringende verzoeken hem naar Elba te volgen. Ook gedurende Napoleons tweede regeerperiode, de zogenaamde [[Honderd Dagen (1815)|Honderd Dagen]] in 1815, bleef ze in Wenen, ondanks hernieuwde uitnodigingen van Napoleon om zich bij hem te voegen. Na zijn val in 1814 zag hij haar nooit meer terug.

Nadat Napoleon in april 1814 afstand had gedaan van zijn troon, vluchtte Marie Louise met haar zoon naar [[Blois]], om vervolgens door te reizen naar Wenen. In het [[Verdrag van Fontainebleau (1814)|Verdrag van Fontainebleau]] (11 april 1814) werd vastgelegd dat Marie Louise haar keizerlijke titel mocht behouden. Ook maakte het verdrag haar de heerser van de hertogdommen [[hertogdom Parma en Piacenza|Parma, Piacenza en Guastalla]], met haar zoon als erfgenaam. Tijdens het [[Congres van Wenen]] in 1815 werden deze regelingen echter herzien, waarna Marie Louise hertogin van Parma werd. Haar regeerperiode zou eindigen wanneer zij stierf en opvolging door een familielid werd verboden. Wie de titel uiteindelijk zou overnemen zou op een later te bepalen tijdstip worden bekendgemaakt. In 1817 werd bepaald dat de hertogdommen zouden toebehoren aan een lid van het [[Huis Bourbon]]. Pas in 1844 werd vastgesteld dat het hertogdom [[Guastalla]] zou worden overgenomen door de [[hertogdom Modena en Reggio|hertog van Modena]].

Op 7 september 1821, vier maanden na de dood van Napoleon, sloot Marie Louise te Parma een [[Morganatischmorganatisch huwelijk|morganatisch huwelijk]] met haar minnaar, graaf Adam Adalbert van Neipperg, met wie ze reeds twee kinderen had. Uit het huwelijk met Neipperg werd in datzelfde jaar nog een dochter geboren.

Op 17 februari 1834 hertrouwde Marie Louise met haar opperkamerheer, graaf Charles-René de Bombelles. In 1847 overleed ze aan [[borstvliesontsteking]], waarna Parma en Piacenza weer aan het huis Bourbon-Parma toevielen.