Spasticiteit en spasme: verschil tussen versies

'''Spasticiteit''' is een snelheidsafhankelijke overdreven weerstand die wordt veroorzaakt door een [[Reflex (biologie)|reflex]] via met name de peesreksensoren in een spier. Deze peesreksensoren registreren dat een spier plots langer wordt waarna door middel van directe stimulatie zenuwcellen in het ruggenmerg via een motorische zenuw zorgen dat de spier zich weer verkort. Deze reflex wordt normaliter vanuit de [[Menselijke hersenen|hersenen]] via lange banen in het [[ruggenmerg]] geremd zodat ze niet overdreven werken en daardoor bewuste (aangestuurd vanuit de hersenen) bewegingen kunnen tegenwerken. Bij schade van de hersenen (bij bijvoorbeeld een beroerte) of ruggenmerg (bij bijvoorbeeld een dwarslaesie) wordt deze reflex onvoldoende geremd waardoor een overdreven reactie optreedt. Deze spasticiteit leidt tot '''spasme''', een verhoogde [[spiertonus]] (rustspierspanning) waardoor het normale bewegen van een arm, naast een gedeeltelijke verlamming, [[parese]] genaamd, bemoeilijkt wordt. In sommige gevallen echter zijn spasmen ook beperkt nuttig omdat ze door de verhoogde spierspanning zorgen dat een gedeeltelijk verlamd been of arm toch nog een steunfunctie kan hebben. Mensen staan dan op hun spasme.

'''Spasticiteit''' ontstaat niet alleen bij een aangeboren, of tijdens de geboorte opgetreden, hersenbeschadiging ("[[hersenverlamming]]"), maar kan ook na een later verworven [[dwarslaesie]] of hersenbeschadiging zoals een [[beroerte]], [[hersenkneuzing]] of [[Multiple Sclerose]] ontstaan.