Tassilo III: verschil tussen versies

Bij de dood van zijn vader [[Odilo van Beieren|Odilo]] in [[748]] trachtte de adel van Beieren de onafhankelijkheid van de [[Franken]] zeker te stellen. Tassilo was nog maar een jaar of zes en zijn moeder was Frankisch. Pepijn dwong hen echter toch om zijn neefje als hertog te aanvaarden, met zijn zuster Chiltrude als regentes. In [[757]] werd Tassilo meerderjarig en reisde hij naar [[Compiègne]] om er de eed van trouw aan Pepijn en zijn zoons Carloman en Karel af te leggen. Tot zeker 763 gedroeg hij zich als een trouwe vazal van het Frankische hof. Daarna begon hij zich echter onafhankelijker op te stellen. Hij trouwde met Liutberga de dochter van [[Desiderius van de Langobarden|Desiderius]], de koning van de Langobarden.

 

 

Desiderius was een belangrijke tegenspeler van de Franken, wiens rijk echter in [[774]] door Karel de Grote veroverd werd. Voor Tassilo was dit een ramp, omdat hiermee de Beierse onafhankelijkheid op de tocht kwam te staan. In [[781]] eiste Karel de Grote dan ook dat hij naar [[Worms]] moest komen om zijn eed van trouw als vazal te hernieuwen. Tassilo vreesde voor zijn leven en eiste de uitwisseling van gijzelaars om zijn veiligheid zeker te stellen. In [[787]] trachtte hij steun van de paus te krijgen, maar [[Paus Hadrianus]] verklaarde dat Karel in zijn recht stond en verleende bij voorbaat absolutie aan Karels soldaten in het geval van gewelddadig optreden. Karel eiste opnieuw dat Tassilo naar Worms moest komen en toen hij weigerde, vielen Frankische troepen Beieren binnen. Op 3 oktober zag Tassilo zich gedwonden bij [[Lechfeld]] toch de eed van trouw af te leggen. Hiermee was de onafhankelijheid van Beieren tot een eind gekomen.