Paradigma (taalkunde): verschil tussen versies

Dit heeft oudere grammaticaschrijvers er niet van weerhouden toch naamvallen (de verschillende ''functie''gebonden vormen) te willen reconstrueren. Voor het Nederlands zocht men enerzijds verschillende vormen in oudere teksten, maar vaak zonder voldoende grond. In de tijd dat er nog geen standaardtaal bestond (vóór de [[renaissance]]), was het vrij gemakkelijk onderling afwijkende vormen te vinden, hetzij door variante spellingenspellingvarianten. hetzij uit verschillende dialecten. De conclusie dat het hier om naamvallen ging, heeft later vaak geen stand kunnen houden.<br>Anderzijds werd ook nog van "naamvallen" gesproken als het woord maar één enkele vorm kende; de functie die het woord in de zin vervulde, moest dan de naamval bepalen.<br>In al zulke gevallen was echter van een werkelijk paradigma geen sprake meer. Men probeerde er een te construeren, omdat men van de veronderstelling uitging dat het Nederlands (of een andere taal) toch gemodelleerd moest zijn naar het Latijn, dat men als modeltaal beschouwde. Zo werd een norm opgelegd aan een taal, maar die norm was gebaseerd op de beschrijving van een ''andere'' taal. De moderne taalkunde verwerpt deze methode.